Twee jaar geleden fietste ik door het mysterieuze Turkmenistan. Het is een van meest bizarre landen ter wereld. De absolute macht ligt bij de president, die een persoonlijkheidscultus ontwikkelde ter eer en glorie van zich zelf. Ook heeft de president een nationale feestdag uitgevonden voor zowel het tapijt als de meloen. Donkere auto’s moesten uit het straatbeeld verdwijnen.

Maar ook in Turkmenistan heeft de Corona toegeslagen. Maar dan wel op een iets andere manier dan bij ons. Waar het nieuws bij ons al weken wordt gedomineerd door maar een onderwerp, is het in Turkmenistan verboden om het woord überhaupt te gebruiken. Voor de president is er maar een ding dat geldt en dat is de macht behouden. En dat betekent het handhaven van de fictie dat alles in orde en onder controle is.

Dus misschien dat deze vrouwen ook vandaag nog hun popcorn eten. Maar dan verplicht door de president om maar te laten zien dat het in Turkmenistan allemaal koek en ei is. Eerlijk gezegd zou ik wel willen weten hoe het met hen is. Of ze weet hebben van de wereld die om hun heen in chaos verkeert.