In de Karakum woestijn stoppen we om te lunchen. Ik ben verrast door de warmte en gastvrijheid die ik aantref. Deze jonge dame komt samen met haar zus en moeder onmiddellijk naar onze auto. Ik ben nog maar net uitgestapt of ik word hartelijk omhelsd en welkom geheten. We krijgen een prima maaltijd en moeten daarna meekomen verder het huis in, waar een opa(?) zit die ook thee met ons wil drinken. Ook daarbij weer brood en koekjes. Met handen en voeten voeren we een gesprek en komen we te weten dat er nog 4 broers in het leger zitten. Ze hebben schik als ze me omtoveren tot een echte Turkmeense met een hoofddoek. Die krijg ik als we weggaan als geschenk.
Ze gaan graag op de foto, maar deze dame vindt het ook wel spannend en kijkt toch wat onwennig in de lens.