'Waarom reis jij?'

Door: EdwinS

Geplaatst op Jul 1, 2014

‘Waarom wil je altijd op reis?’
‘Wat zoek je?’
‘Waarom betaal je wel lachend honderden euro’s voor een ticket?, en mag een auto niet meer dan 500 euro kosten?’
Het wordt me wel eens gevraagd, en ik moet het antwoord altijd schuldig blijven. Geen idee waar de drang vandaan komt.
Wat ik zoek, dat weet ik wel! Ik zoek die(!) dingen, die onze planeet zo mooi, bizar, wonderbaarlijk en verassend maakt. En dat kan de natuur zijn, architectuur, onbekende ( en soms vreemde ) gebruiken, kunst, maar ook de minder leuke dingen. En ik wil dat mijn zintuigen dat echt beleven. Waarom ik dit zoek, is weer een vraag waar ik het antwoord op schuldig moet blijven.
Vind ik die dingen altijd..?.....nope…
De natuur of een gebouw loopt niet weg. Maar ik heb een paar probleempjes die er vaak voor zorgen dat ik een land niet echt leer kennen. Ik spreek bijvoorbeeld vaak de taal niet, ben blank, en verdien iets meer dan de bewoners van het desbetreffende land. Hierdoor word ik vaak als “goudstaaf” gezien. Het onderscheidt tussen wat echt is, en wat niet is daardoor soms moeilijk te maken.

Is een Balinese dansvoorstelling nog een echt cultureel ding? Of is het een soort van klompendans zoals wij hier allemaal doen?
Is de situatie in een land echt zo erg als men mij wil doen geloven? Of wordt het verhaal wat aangedikt in de hoop dat ik van een dienst gebruik maak, of diegene wat toe stop? Nou, dat laatste in geen geval..!!
Vaak is het ook niet zo erg, maar alleen jammer dat je het fijne er niet van te weten komt.

Maar soms heb je geluk!
En hoef je er niets meer voor te doen dan ergens te gaan zitten en alleen maar te kijken.

Toen we onze papieren rond hadden om naar Tibet te gaan, wist ik van tevoren dat de kans groot was dat ik sprakeloos zou zijn van de natuur die ik zou gaan zien. ( en dat klopte ook ) Maar ik hoopte ook dat ik wat mee zou krijgen van de onderdrukking van het land.
Wij hadden het geluk ( beetje ongelukkige woordkeuze misschien ) dat er blijkbaar weer wat broeide in Tibet toen wij er waren. Dat het smeulende lontje van het kruitvat weer aangewakkerd was.
Overal in Lhasa patrouilleerden groepjes soldaten van het Chinese leger, of zaten ze op daken en in de straten onder een partytent hun werk te doen.
Toen ik tijdens een vrij uurtje een rustig plekje op het plein voor de Jokhang tempel had gevonden en de boel eens rustig zat te bekijken, kon ik af en toe mijn ogen niet geloven. De respectloze manier waarop mensen eruit werden gepikt en mee moesten lopen naar zo’n partytent om hun papieren te controleren, was echt bizar! Ik zag hoe een monnik eruit werd gepikt. Terwijl hij meeloopt maakt een soldaat achter zijn rug karate bewegingen alsof hij de monnik neer wil slaan. Iedereen kan het zien, maar er wordt niet geprotesteerd.

Niet lang na onze reis door Tibet heeft het lontje het kruitvat toch bereikt, en gaat het land weer dicht voor toeristen. Er komen beelden naar buiten van monniken die zichzelf in brand steken voor de Jokhang tempel. En bij mij komen de beelden van de monnik en de soldaat terug.
Nou ben ik vrij nuchter, en niet iemand die uit principe landen boycot. Integendeel zelfs. Maar toen ik die beelden zag, begon ik toch te koken van woede. Waarschijnlijk omdat ik de Tibetanen ( samen met de Mongolen ) de fijnste mensen vindt die ik op mijn reizen heb ontmoet, en met eigen ogen heb gezien aan welke provocaties en zichtbare onderdrukking ze soms worden blootgesteld.
Daarom reis ik dus… om het met eigen ogen te zien, te beleven, te ervaren….

Deze hersenspinsel komt voort uit het feit dat ik net een foto tegen kwam die de herinnering weer opriep. Ik heb hem erbij geplaatst. Op de foto worden een paar monniken ter controle meegenomen door wat agenten in burger van een Chinese dienst. Ik heb hem onopvallend genomen met mijn camera op mijn knie om evt gezeik te voorkomen.