Op het dak van de wereld 1
Lhasa
Tibet
Llaarrss
Op het dak van de wereld 1
(Veel van China en omgeving gezien tijdens 1 jarige chinese talenstudie in Shanghai)
Tibet. Ik heb er bijna geen woorden voor, maar ik ga het toch proberen.
Hier een samenvatting van m’n belevenissen tijdens die onvergetelijke reis
Tibet en China. Gaat nog steeds niet zo goed samen, dus hebben ze wat restricties en regeltjes opgesteld.
Politieke meningen voor je houden. Alleen toegang via een georganiseerde reis. Rokjes of extreem korte broeken worden gezien als aanstootgevend. Geen foto’s van militairen en overheidsinstanties en graag ten aller tijde een gids mee op pad.
Genoeg om rekening mee te houden dus.
We hadden een verplichte 12 daagse tour geboekt, inclusief 1 dag heenvlucht, 1 rust dag na aankomst en 2 dagen in de trein op de terugweg.
Amper geslapen de dag voordat we vlogen, want ik keek er al weken naar uit.
We vlogen vroeg, stapten over in Xi’an (terracotta leger) en kwamen halwege de middag aan op het vliegveld van het zonnige Lhasa (ook wel “Sunlight City” genoemd vanwege de hoeveelheid zonne-uren). Het was onwerkelijk.
We waren in Tibet! De mensen zagen er anders uit, schrift is meer midden oosters dan aziatisch en tijdens de vlucht staken besneeuwde bergtoppen boven de wolken uit.
Maar het grootste welkomstcadeau stond ons nog te wachten: hoogteziekte.
9 van de 10 toeristen hebben er tijdens een bezoek aan Tibet last van en wij vielen onder die 9.
Het duurde een tijdje voordat we in de stad zelf aankwamen, maar onderweg zagen we de mooiste dingen. Ik kon m’n ogen niet geloven toen we langs het beroemde Potala Palace reden. Ik had zo de auto uit willen springen.
We werden afgezet in het hotel, gristen onze rugzak mee en gingen meteen de stad in.
Een gezellig centrum met een knus plein waarop het eerste, belangrijkste en meest heilige klooster van Tibet is gebouwd; Jokhang temple.
Overal komen grote wolken wierrook omhoog en je ziet om de haverklap een monnik voorbijschuiven in z’n (voornamelijk mannen) donkerrode outfit.
We liepen richting het Potala Palace. De plek waar duizenden monniken hun werk doen en waar de Dalai lama woonde tot z’n uitzetting in 1959.
Toch wel hèt symbool van Tibet.
En toen kwam het. We voelden ons op dezelfde tijd zwabberig en licht in ons hoofd.
Alsof ik net een fles vodka achterover had geslagen, liep ik raar te doen en kreeg ik spontaan de slappe lach. Ik zeek bijna in m’n broek van het lachen. Ik moest zitten anders zou ik m’n evenwicht verliezen.
Ik zei nog: Als dit hoogteziekte is, dan wil ik hier wel een huisje huren. Het was best een lekker gevoel.
Na een kwartier kreeg ik af en toe nog wat naschokken als slappe benen en wazig zien, maar daar bleef het bij. Ik had mij toch iets heel anders voorgesteld bij hoogteziekte, maar dit schijnt hier wel degelijk een vorm van geweest te zijn.
De heftige verschijnselen als insomnia (niet kunnen slapen), het gevoel dat je stikt en non-stop overgeven hebben we beide overgeslagen. En zo hoort het ook.
Dag 2 en 3 gingen we overal naar binnen waar we de dag daarvoor alles van buiten hadden bekeken. Dit samen met onze persoonlijke reisleidster en nadat we opgepikt werden en zijn afgezet door de prive-chauffeur in een 4x4 wagen.
Alles was nog mooier als dat het er van buiten uitzag. Monikken voor je, naast je, achter je, gouden beelden, potten wierrook, kleurige slingers, kaarsen en zoemende klooster geluiden.
De reisleidster was niet geweldig in haar engels, dus de helft begreep ik niet, maar alleen het kijken was al genoeg.
Het Potala Palace was ook prachtig van binnen. Alle hoeken hebben we bekeken, want we waren tot 2 keer toe verkeerd gelopen.
En zoals altijd werken de bordjes “verboden te fotograferen” voor mij averechts.
Bovenop het dak heb ik geprobeerd onopvallend wat kiekjes te maken van dingen die absoluut niet gefotografeerd mochten worden. Met een paar forse militairen klaar om gericht te schieten, stond ik daar lekker m’n gang te gaan.
Op de 4e dag hebben we afscheid genomen van Lhasa en zijn vertrokken we naar de op de 3 na grootste stad in Tibet; Gyangtse.
Middenin de stad staat een soort miniatuur versie van het Potala Palace en ook het klooster zag er weer verbluffend uit.
Strakblauwe lucht met hier en daar een groepje wolken die eruit zagen alsof iemand ze erop had geschilderd.
We probeerden op adem te komen op een trapje van het Kumbum klooster tot er een klein monnikje naast ons kwam zitten.
Een uitgelezen moment voor een foto met een monnik, dus we probeerde in het chinees te vragen of we een foto mochten maken. Hij knikte en we zijn nu in het trotse bezit van een foto samen met.
Op naar dag 5.
Foto's
