Tijdens een lange rit over het Tibetaans Plateau zien we de meest prachtige landschappen, turkooizen meren, besneeuwde toppen en soms een leeg maanlandschap, maar helaas nu altijd met palen en draden. In dit gebied komen vrijwel geen toeristen. De voorste jeep lekte koelwater en staat nu regelmatig met een kokende motor; zo duurt de rit nog langer, maar hebben we wel extra fotostops. Na zo’n 200 km met af en toe een nederzetting van een paar huisjes of tenten, veel kuddes schapen, geiten of jaks, staat er opeens in the middle of nowhere een Chinese controlepost. Na uitgebreide controle van de chauffeurs en onze permits kunnen we verder. In een zo'n klein dorpje onderweg zien de chauffeurs kans om de auto te repareren, met wat hulp van de lokale bevolking, die net met een volgeladen wagen terug komen rijden, niet erg milieuvriendelijk als je de uitstoot in de lucht ziet. Ze kijken een beetje schuchter naar ons, maar gaan toch gewoon verder met hun dagelijkse dingen. Ook hier in het afgelegen westen van Tibet zie je veel tekenen van de Chinese overheersing.