Van verboden heiligdom naar verloren gegaan individualisme.
Tibet
Azië
ThijsVDenBurg
Van verboden heiligdom naar verloren gegaan individualisme.
Van verboden heiligdom naar verloren gegaan individualisme.
‘Remember that not getting what you want is sometimes a wonderful stroke of luck’.
(14e Dalai Lama: geestelijk en spiritueel leider)
Tibet, een heiligdom op de hoogvlakte in China met de geheime verboden stad Lhasa. Een geestelijk leider aan het hoofd die hier zelf al bijna veertig jaar niet meer welkom is door de Chinese onderdrukkers. Een voor mij magische plek waar ik erg graag naartoe wilde gaan, vooral na het lezen over de grote avonturen die Kuifje hier beleefd heeft (Ik was 10 jaar). Aangezien de Dalai Lama in Maart zijn ‘werkzaamheden’ als hoofd van de Tibetaanse regering neerlegt, was het nu de perfecte tijd om nog naar Tibet te gaan. De Chinese invloed binnen Tibet zal nog meer zichtbaar worden en de culturele en spirituele achtergrond verder verpesten. Aangezien ze nog steeds erg bang zijn dat Westerse toeristen zien hoe men de Tibetanen onderdrukt en dit naar buiten brengt, blijft het een redelijke opgave om Tibet binnen te komen. Ze laten maar mondjesmaat toeristen binnen. Dat blijkt wel als we een visum voor Tibet proberen te krijgen. De enige manier om het land binnen te komen is met een groepstoer en langer dan een week krijgen we niet. 2 dagen proberen de bookingsagents om visums los te peuteren bij de ambassade. Om half elf s’avonds krijgen we eindelijk het verlossende woord en paspoort met een los papier als visum. Morgenvroeg om half zeven vertrekken. Later horen we dat van de 30 aanvragen er 16 door zijn gekomen. Als we na vijf uur rijden en een grondige inspectie van onze bagage (een foto van de dalai Lama kan ze al besluiten om je te weigeren) eindelijk de grens passeren, zijn we echt in Tibet.
De reis bestaat in de eerste paar dagen vooral uit lange busritten door dunbevolkte woestijnachtige hoogvlakte. Alle denkbare bruintinten van het schilderspalet kleuren de heuvels in de achtergrond en de omgeving eromheen. We passeren enkele passen rond de 5000 meter waar de wind mijn tenen gevoelloos maakt en de boodschappen op vele bidvlaggetjes de wereld in stuurt. Ook de hoogte eist bij enkelen zijn tol. De eerste paar dagen heb ik knallende koppijn maar gelukkig blijft het daarbij. Maar de uitzichten op de besneeuwde Himalayatoppen waarop we worden getrakteerd maken veel goed en zijn adembenemend. Als bergliefhebber kan ik wederom 8000ers op mijn lijstje bijschrijven. Niet beklommen natuurlijk maar wel mogen aanschouwen. Voor anderen gewoon maar bergen, voor mij één van de mooiste dingen die de natuur heeft gecreëerd. Vooral de blik op het dak van de wereld, de Mount Everest, geeft me een speciaal gevoel.
Onderweg bekijken oude Tibetaanse mensen met hun door de zon donker gekleurde wangen ons eerst met argwaan. Maar na het tonen van een grote glimlach verschijnt ook bij hen een stralende lach al dan niet gepaard met één of meerdere tanden. De monniken met hun donkerrode gewaden zijn soms erg vriendelijk maar ook erg bot en lomp in de kloosters. Als men niet snel genoeg doorloopt wordt je gewoon aan de kant geduwd of als een kudde schapen langs de heilige beelden geloodst, ongeacht je stokoud of kreupel bent. Een beetje tegenstrijdig als je bedenkt dat Boeddhisme gaat over het respecteren van alles en iedereen en geduld een schone zaak is.
Na 5 dagen bereiken we Lhasa, de geheime verloren stad. Behalve bij het Potala Palace en rondom het de tempel in het oude gedeelte is hier verder niets meer van over. Grote straten met nieuwe winkels en hotels met restaurants beschrijven nu het straatbeeld. Het magische gevoel verdwijnt helemaal als we zelfs een sexshop waarnemen. Gelukkig geeft het een bezoek aan het indrukwekkende en immense paleis en de oude Jokhang tempel dat gevoel een beetje terug. Duizenden mensen, jong en oud; lopen, bidden, kruipen hier gedurende de hele ochtend, dag en waarschijnlijk ook nacht rondom om Boeddha en andere goden en beschermheren te eren. Het ritueel van 2 stappen zetten, armen in de lucht dan tegen elkaar en eindigend plat op de buik liggend om het voorhoofd de grond aan te raken, om het daarna weer te herhalen, brengt enorm veel respect in me op. Zo legt men honderden meters af wat zeker een paar uur in beslag kan nemen.
In het Sera klooster wonen we een dienst van de ‘geelhoed’ monniken bij. Eén van de oudste kloosters in Tibet en de leerschool voor beginnende monniken. De naar wierook ruikende ruimte is gevuld met in rijen zittende monniken. De zware klanken van hun biddend gebrom vult de ruimte en trilt diep door tot in mijn binnenste. Vooral met gesloten ogen geeft dit een voor mij een puur en uniek gevoel. Dit is waarvoor ik naar Tibet ben gekomen.
Er is enorm veel politie en leger aanwezig op straat en bovenop de huizen, een foto van ze nemen is taboe. Ze doen niet veel naar de Tibetaanse bevolking, maar er zal waarschijnlijk veel zijn wat onze Westerse toeristische ogen niet te zien krijgen. Dat de bevolking wordt onderdrukt blijkt wel dat er nergens een foto van de huidige Dalai Lama te zien is. Als we aan onze gids vragen hoe de situatie nu rondom hem is, fluistert ze achter haar mondkapje dat ze het wel weet maar hier niet over mag spreken. Bang dat iemand van onze groep een geheim Chinees burger in dienst van de overheid is om zo de ongehoorzame mensen op te pakken die het wagen om iets over de gehele situatie bloot te geven.
Na acht dagen moeten we Tibet weer verlaten. Om het eten treur ik niet echt want de keuze binnen de Tibetaanse keuken is niet groot en ik heb genoeg van Yak. Maar de mensen, de kloosters en de Boeddhistische religie waren schitterend en zeker de moeite waard. Op mijn terugvlucht naar Kathmandu wordt ik nog één keer getrakteerd op schitterende uitzichten van de Himalaya en ook de Everest geeft nog een laatste knipoog. Op naar India.
Foto's
