Op zoek naar de eenzame jungleman van Pai
Noord Thailand
Thailand
Annettoz
Op zoek naar de eenzame jungleman van Pai
Even merk ik hoe verschrikkelijk het is om beroemd te zijn en achtervolgd te worden door mensen die iets van je willen. Zelfs hier, in dit kleine dorpje Pai, worden we continu aangehouden door iemand met een glimlach waar de acteurs uit Zonnaturareclames zielig bij verbleken. “Kom vanavond bij ons eten. Ik accepteer geen nee. Je bent toch mijn vriend?” Ik zie de volgetattoeerde drummer vermoeid zuchten elke keer wanneer dit argument misbruikt wordt.
Terwijl Aom, Slim en ik met deze onderbrekingen over het straatmarktje slenteren kijk ik mijn ogen uit naar het rijkelijk uitgestelde koopwaar. Van levende vogeltjes in kooitjes, tot stinkende, stekelige vruchten. Aom probeert mij tevergeefs te laten proeven van haar versgekochte lekkernij; glibberige kubusjes, die nog het meeste lijken op zwarte winegums, ronddrijvend in een plastic zakje gevuld met een melkachtige vloeistof. Met het plastic lepeltje vist ze naar de zwarte slijmblokken en houdt de succesvolle poging uitdagend voor mijn samengeperste lippen. Uiteindelijk ga ik overstag, want stel je eens voor dat het naar drop zou smaken! Dat zou heerlijk zijn na maanden zonder dat zwarte goud! Tot mijn grote verrassing is het niet heel vies, maar smaakt het naar een dropje dat al dagen in een glas water heeft liggen weken. De kleffe kubusjes spatten als pudding uiteen onder mijn kiezen en glijden moeiteloos mijn keel in. Wat dit nou tot een lekkernij maakt, is mij een raadsel.
Na deze culturele verkenning draaien Aom en ik ons om en zien dat Slim weer wordt beziggehouden door een voorbijganger. Hij weet de man met een afspraak af te wimpelen en voegt zich snel weer bij ons. “Ik ben het zat”, zucht hij. “Laten we eten inslaan en een vriend van me bezoeken die niet constant pure onzin uitkraamt.” Bij de volgende kraampjes vullen we onze tassen met loempia's, palmbladeren gevuld met een kokossnack, dumplings en een grote stekelige vrucht die enorm stinkt maar goddelijk schijnt te smaken. Met de dariumvrucht in het scootermandje en de overige tasjes aan de arm, stappen we op onze voertuigen en rijden ver het centrum uit.
Na minutenlang geen huisje of mens gezien te hebben stopt Slim aan de rand van de jungle. Hij parkeert zijn scooter en gebaart ons hetzelfde te doen. We parkeren onze Ruby en volgen de drummer die al half in het dichte bladerdek verdwenen is en vragen ons hardop af waar we eigenlijk heen gaan. Slim loopt onvermoeibaar verder, de steeds sneller stijgende helling op en ontwijkt de kromgegroeide takken behendig alsof hij hier dagelijks komt. Niets wijst op een pad of een teken van leven en hier woont zijn vriend? Het laatste stuk blijkt een behoorlijke klim te zijn en ik glij constant met mijn slippers door de blubber. We hebben de nodige kontjes en voetjes nodig om niet naar beneden te rollen.
Opeens horen we een luid gebrom vanuit de jungle komen. Het komt snel dichterbij en klinkt als een flink ronkende machine. Even staan we allemaal muisstil te luisteren, tot een smerige, witte crossmotor uit de bosjes tevoorschijn komt en voor ons stilhoudt. Vanaf de grond volg ik langzaam de motor omhoog en via een stel blote voeten die onder de modder zitten, kom ik terecht bij een gerafelde spijkerbroek waaraan een joekel van een kapmes bungelt. Boven een donkerblauw shirt hangt een lange zwarte sliertbaard die alleen onderbroken wordt door een rij glimmend witte tanden. “Ahh je bent er”, roept Slim blij naar de motorrijder en schudt hem enthousiast zijn hand. De jonge jungleman kan niet ouder zijn dan dertig, maar hij ziet er indrukwekkend uit op zijn grote motor, met zijn lange haren en zijn mes. Zijn fijne gezicht straalt rust en vriendelijkheid uit, maar ook een grote onafhankelijkheid. Aom en ik mogen hem meteen. Eventjes knikt hij naar ons en mompelt dan tegen Slim dat hij vast naar zijn huis gaat en wij zijn spoor kunnen volgen.
Na nog enkele minuten takken en spinnen te hebben ontweken bereiken we een kleine open plek, middenin de jungle. Op een rij staan drie prachtige houten punthuisjes en er tegenover staat een grotere vierkante hut. Een zwartwitte hond begint bij het zien van ons gevaarlijk te grommen, maar zodra onze jungleman zijn motor heeft geparkeerd en de hond een schoen toewerpt blijkt hij minder gevaarlijk te zijn dan hij eruit ziet. Verlegen vraagt hij ons om “binnen” te komen. Het huisje is fantastisch. Tussen de planken op de vloer zitten centimeters brede gaten waar planten tussendoor groeien, de complete oostzijde van het huisje ontbreekt en geeft een vrij uitzicht over de jungle en zijn illegale wietplantage, de gammele boekenkast staat vol stoffige glazen potjes waarin dode visjes drijven en middenin de kamer staat een knalgroene kapotte koelkast. Het dak is gemaakt van gedroogde teakbladeren en moet elke zes maanden vervangen worden.
Terwijl ik plaatsneem in de hangmat die voor de open oostzijde hangt, haalt Slim onze lunch tevoorschijn en begint in de grote vrucht te hakken met het kapmes. “Na het eten van Darium mag je geen alcohol drinken, anders blaas je je maag op door de gasvorming”, waarschuwt Slim wanneer hij me een stukje vrucht overhandigt. De jungleman zet zijn zelfgeknutselde waterpijp klaar. Hij zit op zijn hurken met een blij gezicht naar zijn gasten te kijken en legt uit dat in de leegstaande hutjes tegenover hem dakloze Thai slapen. Ik snap dat Slim zich hier graag terugtrekt. De jonge jungleman straalt een en al authenticiteit uit. Wanneer het donker wordt moeten we terug naar de scooters, anders wordt de weg terugzoeken nog gevaarlijk ook. We nemen afscheid van deze 'lone wolf' en plotseling vraagt hij me; “How's your broken toe?” Met een rood hoofd van verrassing kijk ik hem aan en Aom vraagt verbaasd hoe hij dat weet. Met een grijns geeft hij antwoord. “I'm a friend of Por. He asked me to look after you. So I will.” Met die belofte nog in m'n oren stap ik even later de onwerkelijke jungle uit. Terug de normale, bewoonde wereld in.
Foto's
