Bangkok kent een aantal rooftop bars met prachtige uitzichten, maar dit keer had ik mijn zinnen gezet op een gebouw, waarvan ik vermoedde dat het een spectaculaire blik op een paar stadse verkeersaders zou werpen.

Ik had de situatie overdag verkend. Het bleek een appartement-hotel te zijn, niet van het beste soort. Het viel niet mee om het complex binnen te komen, maar het lukte om langs de portier te glippen. Doel was de bovenste verdieping. Daar aangekomen ontvouwde zich een fraai panorama, maar het uitzicht was nog niet perfect.

Een hek blokkeerde de toegang naar het dak. Ik werd aangesproken door een bewaker, die mijn aanwezigheid en gedrag -zoals te verwachten viel- niet op prijs stelde. De manager erbij, die in eerste aanleg evenmin gecharmeerd was van mijn bezoek. Mijn verzoek om op het dak foto's te maken werd in eerste aanleg resoluut afgewezen. Het tonen van een aantal flappen deed weer eens wonderen.

Het dak was mooi plat, kende echter geen hek, louter een richel van 10cm hoog. Het was bepaald niet windstil. Mijn statief opgesteld tegen de richel. Beetje linke soep zo dicht bij de rand, met een diepte van 100 meter voor mijn voeten.

De schemering trad in. De camera deed z'n werk. De sluitertijden werden steeds langer, de gewenste lichtstrepen van het verkeer werden intenser. De skyline van Bangkok en wat avondrood zorgden voor een mooie omlijsting.

De bewaker sommeerde me na een klein uurtje het dak te verlaten.