En gelijk hadden ze. Deze monniken liepen langs de muur van de Grand Palace, 1 van de highlights die je gezien zou moeten hebben in Bangkok. Tenminste, daar zijn de meningen over verdeeld als je het mij vraagt. Bangkok was het eindpunt van mijn 6 weekse reis vorig jaar in Thailand. Net Koh Phangan achter mij gelaten met pijn in mijn hart, deed Bangkok mij persoonlijk geen goed. Van het onthaastte. naar het gehaaste. Van een relaxte sfeer naar een bijna agressief te noemen sfeer waar het als een misdaad voelde als ik geen tuk tuk nam of iets kocht. Van de wind in je haar, naar nat, klam haar in je nek. En in die volgorde ging ik naar de Grand Place: inmiddels wat gekocht, met tuk tuk en nat, klam haar. Met de verrekte hitte op mijn rood aangelopen gezicht betrad ik met 1000 baht (+/- 24,75 euro) armer, dit bijzondere 'paleis'. En ja, het is prachtig. Heel mooi aangelegd en veel te zien. Daar wil je volop foto's van maken. Ik bedoel: ik en honderden(?!) andere mensen! Het uitzicht was dan ook meer op toeristen dan op hetgeen je wilde fotograferen. Heel bijzonder? Nee. Juist dit maakte het helemaal niet bijzonder. Rustgevend? Vergeet het! Geef mij maar de kleinere tempels die je onverwachts tegenkomt in Chiang Mai bijvoorbeeld. Dan zie je nog eens leuke tafereeltjes voorbij komen, zoals monniken die aan het werk zijn in de tuin of die monnik die ik 'betrapte', terwijl hij zijn mp3-speler keihard aan had staan en net zo hard zat mee te zingen. Dat is leuk, dat is onverwachts. Nee, de Grand Palace was niet mijn ding en ben dan ook snel weggegaan. Begrijpelijk dat deze monniken er ook aan voorbij liepen :)