De meest wonderlijke dingen gebeuren onverwacht
Bangkok
Thailand
Yves
De meest wonderlijke dingen gebeuren onverwacht
Af en toe is die Thaise tropenregen heel vervelend. Vooral als je probeert een taxi te vinden. Er is enigszins haast bij, want ons vliegtuig vertrekt vanavond en we moeten nog naar ons hotel terug. Op de valreep hebben we nog even een bezoekje aan Wat Pho gebracht – overigens een geweldige tempel.
De taxichauffeurs lijken deze dag te hebben uitgekozen om werkelijk állemaal te weigeren de meter aan te zetten. Één rijdt zelfs zonder verdere gespreksvoering weg als we er om vragen.
En dus staan we nogal geïrriteerd onder een winkelluifel een nieuwe strategie uit te denken, als we achter ons horen: “Hellohello! Where are you from?”. Zuchtend kijken we om en zien een oude Thaise man in zijn winkeltje vol troep. Voor een gesprekje hebben we nu geen tijd. Maar het mannetje komt lachend op ons afgelopen. Hij is erg dun en gerimpeld en draagt een wit t-shirt met daarop de tekst ‘Iran’ en een foto die de vele wasbeurten niet helemaal goed overleefd heeft. Hij wil ons even iets laten zien in zijn winkel. Omdat hij zo vriendelijk overkomt, écht vriendelijk, besluiten we aan zijn verzoek gehoor te geven – eventjes dan.
Zijn winkeltje is piepklein en stampvol. Wat hij er verkoopt is onduidelijk (er staan voornamelijk zakken overal), maar kennelijk probeert hij ons ook niet iets aan te smeren, want hij wijst naar een foto aan de muur. Een foto van koning Bhumibol, zoals we die al wekenlang op iedere straathoek zien. Eromheen een duizelingwekkende hoeveelheid andere foto’s en een kalender, ook met de koning erop. Gelukkig weten we hoe belangrijk het koningshuis voor de Thai is, dus we zwijgen met een geïnteresseerde blik als hij ons een spoedcursus monarchie geeft. Op één van de foto’s blijkt zijn vader naast de koning te staan, kennelijk een belangrijk man. Meneer glundert als hij erover vertelt, en voordat we het weten staan we met hem in zijn woonhuis, het vertrek achter de winkel.
Ietwat beduusd over deze plotselinge gang van zaken kijken we om ons heen en zien een keukentje dat in een onvoorstelbare staat van chaos verkeert; oud (“al vijf generaties in de familie” begrijpen we), viezig en tot op de millimeter vol met persoonlijke spulletjes. Het lijkt een soort museum over het persoonlijk leven van deze man en zijn familie, waarin alleen de eigenaar de weg weet. Wij worden rondgeleid middels de verhalen die hij vertelt, en dat zijn er nogal wat. Binnen mum van tijd horen we aan de hand van foto’s en een soort altaar alles over de diverse generaties van een familie die het naar onze indruk ver heeft weten te schoppen. Diverse neven en nichten (die allemaal aangewezen worden op een enorm panorama familieportret genomen op de begrafenis van de pater familias) hebben gestudeerd en wonen in landen als de VS en Canada. We vragen ons af wat deze meneer hier dan in dit smoezelige winkeltje doet, maar een foto van een villa met palmbomen (“my other house”) maakt korte metten met de indruk van armoede.
De zoon van meneer heeft in Glasgow gestudeerd (“in 1999”, komt er steevast achteraan) en is nu een hoge pief bij een grote multinational. Zijn ingelijste diploma’s zijn overal en zijn geplastificeerde visitekaartjes worden bewaard in een geluksbrengende portemonnee die als een soort heilig relikwie met plakband bij elkaar wordt gehouden.
Er is ook een zoon nummer twee, maar die heeft het kennelijk niet ver genoeg geschopt want hij wordt niet veel genoemd. Vriendlief krijgt ondertussen wel herhaaldelijk te horen dat hij mij vijf kinderen moet schenken, waarop hij braaf knikt en ik schaapachtig lach.
Onze hersenen kraken inmiddels van het ontcijferen van zijn gebrekkige Engels, maar meneer is nog niet klaar met ons…We worden nu ingewijd in de vele vakantiefoto’s die de muren sieren, overal hetzelfde gezin op steeds een andere plek. Tot onze verbijstering heeft deze man meer landen gezien dan wij met z’n tweeën bij elkaar! De plaatselijke economie wordt overal goed gesponsord, want de overige vrije oppervlakken in zijn huis en de hele deur van de koelkast hangen vol met souvenirprullaria. Onze reislust verbleekt er bijna bij.
We naderen de ontknoping van dit vreemde avontuur als we terug in de winkel foto’s ontwaren van meneer met diverse toeristen. Meneer blijkt een ware passie te hebben voor…: t-shirts uit andere landen! Met een afbeelding en de naam van het land erop. Tsja.
Eigenlijk lag het al die tijd al voor het oprapen, want wie draagt er nu een verwassen shirt uit Iran?! Uit alle windrichtingen krijgt meneer t-shirts opgestuurd van toeristen die ons zijn voorgegaan, zo getuige stapels postpakketten die op een tafel liggen te wachten. En Nederland moet daar kennelijk nog bij. Er volgt een ritueel dat duidelijk routine is: op een precies uitgekiende plek moet ik mijn camera plaatsen (ingesteld op de zelfontspanner) en met z’n drieën gaan we er voor staan poseren. In onze hand het blikje koude melk uit zijn koelkast (“special present for you”), dat we braaf aannamen maar nog niet hebben durven drinken. Vervolgens krijg ik een envelopje om zijn adres op te schrijven – de instructie is duidelijk. Ook wij moeten in het museum.
Tot slot overhandigt hij ons allebei een talisman voor een gelukkig leven en – nogmaals – vijf kinderen. Hij zwaait ons uit en we staan weer buiten, met stomheid geslagen.
Het leert ons op de valreep van onze vakantie waarom reizen zo leuk is: op iedere straathoek (en op de meest onverwachte momenten) schuilt een bijzondere ervaring!
Foto's
