Syrische gastvrijheid kent geen grenzen
Syrië
Azië
Pensionado
Syrische gastvrijheid kent geen grenzen
Nadat we laat in de middag Ugarit hebben bezichtigd, stappen we voldaan in de auto om ons naar het logeeradres voor die nacht te begeven. Het moet in het kustgebergte liggen bij Qardaha. Onze chauffeur Bassem rijdt rustig door het drukke verkeer van de havenstad Lattakia. We krijgen steeds meer bewondering voor zijn rijkunst. Het volkomen onvoorspelbare weggedrag van de Syriërs blijft ons verbazen. De weg oprijden en keren gebeurt zonder te kijken. Stoppen kan op elk moment en op elke plaats, ook middenop een volle rotonde. Eenmaal op de kustweg richting Tartus bereiken we al gauw de afslag naar Qardaha, maar zelfs hier ontbreken richtingborden. Qardaha is de geboorteplaats van Hafez al-Assad, vader van de huidige president van Syrië. Dat heeft zo zijn voordelen, want vanaf de kust loopt een prima vierbaansweg omhoog tot in het onbeduidende plaatsje. De lucht is gaan betrekken, er hangen regenwolken in de bergen. De hellingen zijn dichtbegroeid met allerlei loofbomen en struiken in verschillende tinten groen. Na tevergeefs de richting te hebben gevraagd, vinden we een bordje dat belooft dat het Mountain Breeze Resort 28 km verder te vinden is. Het is inmiddels al kwart voor zeven, het wordt kouder en we verlangen nu allemaal naar rust. De smalle bergweg gaat slingerend omhoog door kleine gehuchten. Als we de top van een berg bereikt hebben, denken we dat we er zijn, maar het is nóg verder. De nevel die al een tijdje in de bergen hing, verandert in een druilerige regen. Bassem raakt duidelijk vermoeid. Dan zien we eindelijk op een volgende top het hotel. De ligging is uniek, maar erg eenzaam.
De lobby van het hotel heeft een modern, strak design. Er loopt veel personeel rond, we zien echter bijna geen gasten. Terwijl men ons een welkomstdrankje brengt, vraagt Bassem om een slaapplaats. Die wordt hem op onvriendelijke wijze geweigerd. Wij hebben erg met hem te doen, want hij is echt moe. Als we onze kamerdeur openen, blijkt dat het hotel uitsluitend heel grote suites kent. De luxueuze inrichting is in mooie pasteltinten. Een trapje voert naar een lager gelegen zitgedeelte met een schuifpui naar een royaal balkon. Buiten zien we de auto van Bassem nog staan. Hij is mobiel aan het bellen. Nadat we een beetje gerust hebben, eten we in het grote, vrijwel verlaten restaurant. Panoramische ramen geven uitzicht op de bergwereld, maar wij zien alleen een grijze waas. We gaan al vroeg slapen en vragen ons af of Bassem logies gevonden heeft; misschien is hij naar Qardaha teruggereden.
De volgende morgen schijnt de zon een beetje. Vanaf het balkon kijken we nu over dichtbegroeide bergen tot aan de Middellandse Zee. We kunnen alleen tijdens het ontbijt van dit schitterende uitzicht genieten. Het restaurant is leeg, maar in het hotel wemelt het van het personeel. Buiten ligt een groot zwembad dat door de kou op deze hoogte zelden of nooit gebruikt kan worden. Hoe is een rendabele exploitatie van dit topdesign vijfsterren-hotel in vredesnaam mogelijk?
Om Bassem wat rust te geven, hebben we pas om 10 uur afgesproken. Hij wacht ons ongeschoren op. Heb je een slaapplaats kunnen vinden? En... was het redelijk?, vragen wij meteen. Er klinkt een duidelijk “No”. Hij was gisteravond een man tegengekomen die hij had gevraagd of hij een pension of kamer wist. De man had hem meteen thuis uitgenodigd. Samen met de overige gezinsleden (moeder en twee dochters) had hij in hun enige kamer op een bank geslapen. “Zij willen jullie graag ontmoeten en ik heb gezegd dat ik dat zou vragen”. Het is altijd leuk om een kijkje in het huis van de lokale bevolking te kunnen nemen, dus graag! Na wat bochtige kilometers over de smalle bergweg bereiken we een laag huisje aan de rand van een diep dal. Vader en moeder komen enthousiast naar buiten en we worden heel hartelijk ontvangen. De woonkamer heeft een cementen vloer, de muren zijn vrijwel kaal, in een hoek staat een kleine TV met daaronder een CD speler en verder bestaat de inrichting uit drie banken. De oudste dochter kijkt naar een Amerikaanse comedy. Het jongste meisje is verlegen en verstopt zich buiten. Af en toe gaat de deur op een kier en verschijnt er een lief koppie. Moeder wil maté voor ons maken. Hebben wij dat goed begrepen, maté heb je toch in Argentinië. Bassem vertelt dat het echt hetzelfde is: een potje met een metalen pijpje om te drinken en de kruiden komen uit de bergen. Het is aandoenlijk hoe lief en gastvrij deze straatarme mensen zijn! We drinken de warme maté die sterk en bitter is, maar toch wel smaakt in de kou op 1.000 meter hoogte. Ze kijken blij als we laten blijken dat we het lekker vinden. Zal ik ontbijt voor u maken, vraagt de moeder. Ongelooflijk aardig, maar wij hebben net in het hotel ontbeten. Vader maakt met zijn mobiel een paar foto’s van ons. Ze zijn in de bergen geboren en hebben hier altijd gewoond. De man verdient geld met het maken van houtskool. Trots toont hij hun uitzicht; vanaf het balkonnetje boven het dal kijken we over de prachtige bergen met dichte bossen. De hemel is weer dichtgetrokken als we afscheid nemen. De moeder geeft mijn vrouw een paar kussen. Maar de man wil ons de juiste weg richting Masyaf nog wijzen. De oudste dochter springt achterop de motorfiets en samen rijden ze voor ons uit. Het begint te motregenen en al gauw verandert het in een hoosbui. Bassem toetert en gebaart te stoppen. Druipend van de regen praten ze samen door het autoraam. Vader wil gewoon verder rijden en vindt het maar niets dat wij hem vragen om toch vooral naar huis te gaan nu het zo giet. Dan zwaaien ze ons na. En wij spreken de paar woorden Arabisch die we kennen van harte uit: Shukran, salaam!
Bij navraag bleek het splinternieuwe hotel eigendom van de president te zijn, een grotere tegenstelling met het huisje van het arme gezin bestaat haast niet!
Foto's
