Vlucht in gedachten

Door: Jiskadewaard

Geplaatst op Apr 2, 2014

We vliegen van Auckland naar Singapore, via Sydney over Indonesië tot de tussenstop op weg naar Bangkok. Niet dezelfde route als de vlucht die eerder deze maand wel ergens in de wateren die we overkruisen vermoedelijk neerstortte. Onwillekeurig voelt het toch te dichtbij, in ieder geval, zoals de Amerikaanse golfer, die kort voor vertrek van die vlucht van vlucht wisselde, tweette: "To close for comfort!"

In een vertwijfelde poging mensen op hun gemak te stellen willen andere mensen nog wel eens het feit aangrijpen dat vliegverkeer op papier veiliger is dan autoverkeer met gemiddeld minder doden per jaar. In die zin is het ongeluk dat MH370 trof voor ons alleen maar gunstig; op papier is de kans dat zoiets ons nu nog treft dit jaar een stuk kleiner geworden, want 'lightning never strikes twice' toch?

Net als leven, is doodgaan een werkwoord. In die zin zijn de twee misschien wel synoniem. Zo beschouwd is leven wellicht de meest ontspannen vorm van doodsangst. Vliegen is een goede tweede. Klamme handen als je in je stoel wordt gedrukt door het vliegtuig dat schijnbaar moet breken met een hoop natuurwetten om vóór het einde van de startbaan, die - als om het lot te bezweren - nóóit de eindbaan genoemd wordt (terwijl het net zo goed als dat functioneert), succesvol het luchtruim te kiezen. 'Taking to the skies', noemen engelssprekenden dat, alsof het niet juist de lucht is die bezit neemt van het vliegtuig in de onontkoombare wetten van de aerodynamica.

De stewardess glimlacht naar een medepassagier. Haar gezichtsuitdrukking stelt onwillekeurig alle andere passagiers, die hun blikken op haar gevestigd hebben, óók op hun gemak. Misschien om verkramptheid te voorkomen, maar waarschijnlijk omdat ze er gewoon niet bij stil staat, verdwijnt de glimlach, zo snel als ze zich omdraait, van haar gezicht. Als vliegen een soort doodgaan is, en het is je werk...We zouden eigenlijk allemaal medelijden met haar moeten hebben, maar ze zal er wel aan gewend zijn. En trouwens, wat kan ze klagen, wij moeten voor ons werk in de auto de weg op, dat is veel gevaarlijker!

Zouden ze geruststellend gelachen hebben? De stewardessen, vlak voor MH370 de oceaan in dook? Zou iemand van de passagiers hebben teruggelachen toen duidelijk werd dat ze, naar verwachting, alle 239 bijna klaar waren met doodgáán en mochten berusten in dood zijn? Zijn de glimlachen verstild in het koude water of drijft er ergens nog iemand rond die, misschien van wat dichterbij maar net als wij, de dood in de ogen kijkt en durft te lachen? Mogen wij als de zorgen van het leven - of, misschien preciezer, van het doodgaan - ons bedrukken, terwijl er, juist wanneer je boven de wolken uitstijgt, letterlijk geen vuiltje aan de lucht is, dan nog een zorgelijke frons toestaan om geestelijk de regie te voeren richting een nog zorgelijkere doodsangst?

'Laugh in the face of death', zeggen engelssprekenden wel eens toepasselijk. Maar nog toepasselijker: 'Smile! Live a little!'