Droomedaris (GGMAF thema)
Wahibi Sands en omgeving
Oman
Wanderlust
Droomedaris (GGMAF thema)
Ja hoor, alweer raak. Ik had het kunnen weten. Elke reis hetzelfde liedje.
We waren ze tenslotte al vaker tegengekomen. Langs de wegen, op de wegen, naast de wegen. Op hun dooie akkertje slenterend, van dor bosje naar dor bosje, van plukje droog gras naar plukje droog gras. Een blik die geen blijk geeft van enige vorm van intelligentie en een klank die het midden houdt tussen een misthoorn en een krolse ezel.
Elke keer piepende remmen, klikkende camera en verwoede pogingen om op hun niveau met ze te communiceren.
Dat laatste helaas zonder succes…
Ergens tussen de 18e en 31e ontmoeting zag ik het naast mij gebeuren.
Iets te smachtend kijken, iets te gretig vragend hoe leuk ik ze wel niet vind, onopvallend het formaat van de achterbak inschattend.
Ik ken mijn pappenheimer. Maar besluit het te negeren.
Silly me.
Tot de 32e ontmoeting. A close encounter of the humpy kind…
Ik ben gek op wildlife, van de ‘doodgewone’ veldmuis tot de Afrikaanse olifant en alles daar tussenin. Maar wanneer ze wild zijn (en zo zie ik ze het liefst) heb ik ze graag op een veilige afstand. En dit was dichtbij. En ECHT niet tam genoeg. De in kraakwitte dishdasha gestoken gids had een viesgeel rijtje tandafdrukken op z’n schouder en een sliertje slijm in z’n nek. Jak.
Ik zucht eens diep. Dus deze moet mij gaan dragen? Hoe hou ik mijn blote voeten uit de buurt van zijn tanden? De angsthaas in me verliest het met afstand van de positivo en een paar tellen later zwiepen we omhoog. Na kleine paniek omdat mijn gebulte vriend last heeft van een vlieg en deze woest trappend (tegen mijn, ondertussen flink blauwe, enkel) weg wil jagen, heb ik het ritme te pakken. Rustig meedeinen op de lome bewegingen. Ik durf om me heen te kijken. Wat een omgeving, wat een uitzicht! Ik ben om: wat een geweldige dieren! Nadat ik dit wereldkundig heb gemaakt, vang ik zijn blik. Mijn vriend, the animal whisperer, zit zonder teugels en achterstevoren naar me te lachen (of me uit te lachen), zijn schip volledig onder controle. Ik zie het, het is raak…
Na het afstappen, het meest enerverende moment van de hele tocht, verlies ik mijn vriend even uit het oog. Terwijl ik een serie portretfoto’s probeer te schieten van ‘mijn’ dier, vang ik met een half oor het gesprek tussen gids en animal whisperer op.
Hoeveel rial?!?
‘Ehm, excuse me, wat ben je aan het doen?’ ‘Jij vond hem ook leuk toch, even kijken wat hij er voor wil hebben’.
‘Ja, leuk joh, doe maar. Misschien moet je mij gewoon inruilen, heb je zo een kudde compleet!’
‘Kan ie mooi op jouw plek in het vliegtuig!’
‘Hopelijk is mijn vega-maaltijd groen genoeg voor hem’…
De gids bekijkt dit schouwspel van een afstandje, en zonder een woord van ons te verstaan, begrijpt hij het.
Ondanks slijmerige tandafdruk heeft ook hij het zwaar te pakken.
De gezamenlijke liefde van de mannen heeft spichtige pootjes, knalgele tanden, een stem als een scheepshoorn en langere wimpers dan ik ooit zal hebben. Nee hè, daar gaan we weer. Ik besluit er even quasi-serieus op in te gaan.
‘Ok, en waar wou je hem gaan houden dan? In de fantasiedierentuin in ons flattuintje?
Naast de imaginary moose die mee moest uit de VS en het in your dreams-dassie uit Afrika?
Dit is the ship of the desert, zal hij blij worden op 10 m2 niet al te groen gras onder een druilerige Nederlandse lucht?
Straks eet hij de begonia’s van de buurman op, en denkt onze bronstige buurtezel dat zijn nieuwe vlam is gearriveerd!’
Hij hoort mijn monoloog aan en werpt een verontschuldigende blik naar onze gids. Geen ruilhandel vandaag vriend, sorry. Vriend kijkt eens naar zijn prachtschip, sluit hem in een zeepbel en verzucht:
‘Fantaseren staat vrij…’
Ja hoor, fantaseer maar lekker verder.
Ik schiet nog een paar plaatjes, zwaai mijn woestijnscheepje uit en knipoog naar de ‘droomedaris’ in de achterbak…
Foto's
