Noord-Korea - Kijken door een beslagen ruit
Opgesloten zitten, niet in een gevangenis of in een kooi, maar in een land, tussen twee gidsen, in een strikt vastgesteld programma. In het Noord-Korea van Kim Il Sung ontmoet je geen locals. Ontsnappen is niet mogelijk. Of toch wel?
Tekst: Fred Vermeulen
Kijken door een beslagen ruit
In de lobby van het hotel zat een schildpad. Het was eigenlijk meer
een soort hangen; de gegroefde kop boven een sliert luchtbelletjes,
uit een pompje, want het was een zeeschildpad. En bepaald geen
kleintje ook, met tachtig pond was je er niet. Ik voelde direct een
warme sympathie voor het dier. Niet alleen omdat het zo’n prachtig
beest was dat geheel ten onrechte uit een zwoele zee was geroofd,
maar omdat de schildpad en ik het nodige gemeen hadden.
Allereerst het schildpad-zijn, sloom dan wel traag van nature, maar
het was bovenal de vrijheid die ons bond. Beter gezegd: het gebrek
daaraan. De schildpad kon zijn aquarium niet uit en ik m’n hotel
niet. Want dit was
Pyongyang, dit was Noord-Korea. Nagenoeg de laatste der
Mohikanen als het om totalitaire staatjes ging. Of dan tenminste
toch de meest intrigerende. En daar kan een buitenlandse bezoeker
niet zomaar gaan en staan waar ‘ie wil. Die moet bij binnenkomst
z’n mobieltje tijdelijk inleveren en/of z’n laptop - een GPS al
helemaal - en kan de straat niet op zonder twee begeleidende
gidsen. En de mijne waren er nog niet, dus moest ik binnenblijven.
Niet om te dreigend of zo, maar zo was de afspraak en ik had ermee
ingestemd en bovendien bleef ik maar een paar dagen. Dus doodde ik
wat tijd door bedroefd naar m’n vriend de zeeschildpad te kijken
die letterlijk klem gegroeid zat in z’n glazen gevangenis. In
afwachting van de start van het van te voren bepaalde programma.
Zoals? Wel in
Pyongyang kon je bijvoorbeeld het mausoleum be zoeken waar de
Vader des Vaderlands Kim Il Sung sinds 1994 voor eeuwig lag te
slapen. Of een reusachtige toren dan wel toorts bezoeken die zijn
gedachtegoed memoreerde middels een elektrisch verlichte vlam. Het
Mei-stadion dat tienduizenden mensen kon vatten die allemaal
precies tegelijkertijd iets konden. Marcheren, vaandelzwaaien, een
bord omdraaien zodat alle borden samen één enorme afbeelding
vormden. Je kon met de metro waar de hele dag revolutionaire muziek
langs de trappen rolde. Er was een ‘Kinderpaleis’ voor
getalenteerde minderjarigen, een filmstudio voor cine matografie op
vaderlandslievende grondslag en zo nog een hele reeks aan
hoofdstedelijke bezienswaardigheden. Toen kwamen m’n gidsen de
lobby binnen.
Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.
