Spoorzoeken....
West Tarai
Nepal
Kokkeeri
Spoorzoeken....
Opeens een hard gekakel, op 10 meter afstand zien en horen we 3 jungle kippen de boom in crashen. Mijn hart slaat een slagje over. We kijken elkaar verwachtingsvol aan. Tegelijkertijd realiseren we ons ook dat zij nu wel erg dichtbij moet zijn. We zijn haar al een tijdje op het spoor. Zou dit het moment zijn? Maar we zien nog niks…….de dichte begroeiing beperkt ons zicht. Geruisloos wachten we 15 minuten, al turend door struiken en bomen……
De dag begon goed. Vergezeld door Sree, de echte gids, en Franse mede-eigenaar van de Racy Shade Lodge Chris, was ik nog geen 5 minuten op weg en we hadden al 2 soorten apen en 2 soorten herten gezien. Maar het was duidelijk dat vandaag deze dieren niet konden rekenen op veel aandacht. We waren op een missie. En dat hield in dat we gingen zoeken naar miniaal één van de circa 40 tijgers van Bardia National Park. Herten en apen waren vandaag niet zo belangrijk.
Gewapend met verrekijkers, foto-cameras en een bamboo-stok waren we het park binnen gelopen. Een onverwacht extra’tje tijdens ons verblijf. In verband met een staking en wegblokkades konden we de regio al 3 dagen niet uit. Op zich niet erg. We zaten op een heerlijke plek en werden prima verzorgd. En ik had een goed excuus om nog maar een wandelsafari te gaan maken. En dit keer onder leiding van Sree, een gids met ‘tiger tracker’ als beroep op zijn visitekaartje.
Al snel vonden we de eerste ‘pugmarks’ in het zand. Sree was direct in zijn element. Geconcentreerd volgde hij de voetstappenl. ‘Ze was hier vanochtend’ concludeerde hij zonder twijfel. ‘En ze was op weg naar de rivier’ vervolgde hij. Hij bleek gelijk te hebben. We konden de sporen volgen tot aan de rivier. Maar daar verdwenen ze. Sree tuurde met zijn verrekijker de oevers af en zonder iets te zeggen liep hij verder. Een stukje door de rivier om aan de overkant op een soort eiland aan te komen. Hij liep een keer naar rechts en keer naar links. Ik kon geen sporen ontdekken, maar Sree was zelfverzekerd. ‘Zeis het eiland overgestoken en rust nu ergens in het bos!’ Dat leek mij best aannemelijk, maar ja. Waar in het bos dan? Dat was toch zoeken naar de bekende naald in die hooiberg…..
Sree leidde ons dwars over het eiland, door een kleine rivier en hoog gras. Na een half uurtje wees hij ons terloops op de pugmarks in het zand…….hij had het juiste spoor weer te pakken. Na een stukje door het hoge riet (‘hier even voorzichtig zijn. Dit is neushoorn territorium, hou bomen in de gaten om in te klimmen’) en door het bos kwamen we weer bij een rivier. Onderweg weet Sree telkens weer het spoor van terug te vinden. Maar dan staat hij plotseling stil. Zijn vinger bij zijn lippen spreekt duidelijke taal. We moeten stil zijn. Sree wenkt ons dichterbij en wijst dan op een paar diepe pugmarks in het zand. Deze verschillen van de andere voetstappen die we vandaag gezien hebben. Ze hebben donkere randen, het zand lijkt nog vochtig te zijn. Sree voelt aan het zand. ‘Nog steeds nat. Ze is hier net geweest….’ Oeps nu wordt het toch spannend. Een paar dagen eerder hebben we een tijger gezien op zo’n 15 meter afstand, maar dat was vanaf de veilig rug van een grote olifant……Nu staan we met ons drieën, gewapend met verrekijker, camera en bamboo-stok. Althans Sree en Chris hebben een stock. Ik heb alleen mijn camera.
Sree en Chris overleggen even. Ze vragen me of ik verder wil. Het kan best spannend worden. Een ontmoeting met een tijger wandelend door de jungle is iets anders dan vanaf een olifant. Ik bevestig dat ik door wil. Mede door de deskundigheid en rust die Sree uitstraalt voel ik me best op mijn gemak. Ik ben meer nieuwsgierig gespannen dan bang gespannen. We gaan verder. We sluipen geconcentreerd en zo stil mogelijk door gras en struiken. Paden hebben we al lang verlaten, dus we banen ons een weg door struiken, takken en doorns. Bij elk geluid houden we stil en luisteren met ingehouden adem. Ik ben niet bang, maar mijn hart bonkt toch wel redelijk in mijn keel. Ik ben me wel bewust van mijn kwetsbaarheid. Dit is niet het terrein van mensen. We kunnen nog steeds het spoor volgen, niet alleen meer van de pugmarks. We ruiken nu ook dat de tijger in de buurt is, of net is geweest. Het valt niet mee om door te blijven sluipen. Waar we eerder nog de takken netjes voor elkaar opzij hielden, slaan ze nu geregeld in mijn gezicht. Maar door de concentratie om zo stil mogelijk te bewegen voel ik niks. We komen op een open plek. Sree wijst naar een plek met plat gras. Hij maakt een gebaar met beide handen langs zijn gezicht. Ze heeft hier liggen rusten…..
Sree speurt de begroeiing af. Hij wenkt ons naderbij. ‘ Ze kan alleen maar die kant op zijn gegaan. Tijgers houden niet van die varens met stekels.’ Fluistert hij. ‘Dichtbij elkaar blijven nu. Ze is vlak bij. Hoor je de stilte? Alle vogels zijn weg!’ Geruisloos gaan we verder. We horen een luide krak en ik betrap mezelf erop dat ik toch wel schrik. Heel even schiet het beeld van een op me af springende tijger door mijn hoofd. Maar Chris trekt aan mijn mouw. We sluipen verder.
Opeens een hard gekakel, op 10 meter afstand zien en horen we 3 jungle kippen de boom in crashen. Mijn hart slaat een slagje over…………
Foto's
