UIT ETEN
West Tarai
Nepal
DICKV
UIT ETEN
UIT ETEN
Haar naam is DIDI , ze is charmant , ze is aardig, ze heeft een parelende lach, ze is altijd fleurig gekleed en ze zingt prachtig. We communiceren met gebaren, keelgeluiden en een glimlach . Want zij spreekt geen Engels en wij geen Nepalees.Ik heb het over Didi , onze interieurverzorgster gedurende de maand dat wij in het heerlijke Sapana Lodge in Sauhara -Nepal verbleven. Didi maakte onze bedden op, maakte de kamer schoon, en de badkamer. Zorgde voor toiletpapier , als we er om vroegen, een nieuw stukje zeep als we er om vroegen! Kortom het klikte wel tussen Didi en ons!
Na zo'n twee weken kwam Dhurba , de boss van Sapana Lodge naar ons toe en zei: Didi wil graag dat jullie een keer bij haar komen eten! De schrik sloeg ons om het hart want we wisten waar Didi ongeveer woonde en dat was ZEER eenvoudig.Dat is op zich niet erg, maar we hadden al die tijd geen diaree gehad en dat wilden we zo houden! En we wisten zeker dat daar geen schoon drinkwater was etc.Dus ik zei tegen Dhurba: Zeg maar dat we graag willen komen om een kopje thee te drinken!! Dat leek ons een stuk veiliger!
Goed, de afspraak was gauw gemaakt en op een middag Kwam Didi ons ophalen en wandelen ,nou ja wandelen , het was meer wankelden we over smalle dijkjes tussen de velden door naar haar huisje .Zo als alle huisjes in dat buurtje was het zeer eenvoudig maar wel schoon.Er werd een matje uitgerold, buiten tegen de muur en daar moesten we gaan zitten. Binnen een paar minuten stroomde het het straatje vol met nieuwsgierige kinderen die dicht , soms zeer dicht op ons kropen om maar niets te missen van de voorstelling! Een beetje ongemakkelijk voelden we ons wel! Was het thee water nu nog niet gekookt? Maar opeens verscheen er een buurvrouw met een grote metalen schaal en daar lagen allemaal lekkere dingen op! Tenminste dat hoopten we, stukjes aardappel,rijst met een prutje, gebakken visjes- geheel compleet met kop en staart en maaginhoud.
Stukjes kip,etc. Veel dus! Er werd ons eet smakelijk toegewenst , tenminste dat vermoeden we en de voorstelling kon beginnen! Het smaakte allemaal prima, maar het was vrij pittig, dus iets van drinken zou wel fijn zijn.We kregen ieder een grote glimmende metalen beker met iets koels en helders erin. O nee he geen water! Maar toen zagen we een fles mineraalwater, dus waren we gerustgesteld.We namen een flinke slok , o lieve hemel dat was geen mineraalwater ! Dat was vuurwater! De tranen sprongen ons in de ogen! Gauw de inhoud van de beker verdund met mineraalwater en dat deden we bij iedere slok. We dronken dus Roxy! Een eigen gestookt drankje met een hoog alcohol percentage! De smaak was trouwens prima en met iedere slok verdween er een stukje onbehagelijk gevoel. Iedereen genoot van onze reacties, en eindelijk was de schaal leeg! Ja , en nu zomaar weg lopen kan natuurlijk niet.Er moet nog een toegift komen. Ik kende een paar regeltjes van een populair Nepalees liedje en maakte de kinderen duidelijk dat ze dat voor ons moesten zingen. Een beetje verlegen zetten de brutaalste in en al gauw volgde de rest.Onder het zingen door hielden ze hun grote bruine ogen op ons gevestigd.Het was echt ontroerend, ook natuurlijk onder invloed van de Roxy. Toen moesten wij natuurlijk ook zingen! Op zo'n moment komen we niet veel verder dan Tulpen uit Amsterdam en aan die Amsterdamse grachten. Waarschijnlijk hebben we nog eenpaar gezongen maar die zijn uit onze herinnering verdwenen. Enfin we hadden met z'n allen veel plezier! De tijd van afscheid brak aan en we werden overeind gehesen en aanvaarden de terugtocht over de smalle dijkjes, Gek, op de heenweg ging het veel moeilijker! Nu zweefden we er overheen! Aangekomen bij Sapana lodge vleiden we ons in de luie stoelen rond het kampvuur, met een warm gevoel van binnen en lekker licht in het hoofd.Maar toen één van de boys kwam vragen of we een glaasje wijn wilden riepen we tegelijk : NEE!!!!
Foto's
