Bus vs. Bergen

Door: Nienkekrook

Geplaatst op Apr 6, 2011

Na onze fantastische ervaringen met het reizen per bus door India (zie vorige blog), konden we ons geluk natuurlijk niet op toen we hoorden dat er in Nepal buiten de bus geen andere opties zijn om tussen de diverse steden te reizen (dagenlange voettochten en onprettige ritten op muilezels niet meegerekend).
Onze reisgids vertelde ons iets te opgewekt dat we 30 keer meer kans hadden een busongeluk in Nepal te krijgen dan in welk ander land dan ook en dat chauffeurs er hier om bekend staan vooral in de avond als gekken te rijden. En als we het zelf zouden overleven, dat er een vrij goede kans was dat onze bagage bij een tussenstop zou worden geroofd.

Toch begonnen we de lange rit van Lumbini naar Pokhara vol goede moed. We hadden een soort van bushalte gevonden, konden hard genoeg rennen naar de plaats waar de bus daadwerkelijk besloot stil te staan en kregen de hulpjes van de buschauffeur zo ver om onze bagage vast te binden op het dak (en niet alleen erop te gooien met de hoop dat het er nog op lag bij aankomst, of aangeknaagd door de geit die twee haltes later samen met zijn baasje naar boven getakeld werd).
We hadden koekjes meegenomen om de pijn van het niet met beide paar billen op de stoelzittingen te passen weg te snoepen en ikzelf hoefde maar een klein beetje te huilen van angst met bus en al om te kletteren toen de weg ophield en we via een met kuilen ingelegde zandstrook de laatste kilometers aflegden tot iemand blijkbaar het recept voor asfalt weer gevonden had. Bij een onaangekondigde overstap keken we zielig genoeg zodat de chauffeur ons in een lege bus naar het drie kilometer verder liggende overstappunt bracht, waar we weer bijdehand genoeg bleken om iedereen van ons af te grommen die onze bagage wel wilde dragen en al aan de tassen begonnen te trekken. Ook bleken we, ondanks de uitvoerige instructies van alle omstanders, heel goed zelf in staat een nieuw buskaartje voor de laatste etappe van de rit te kopen en kwamen we – ook weer geheel zelfstandig – in de juiste bus en op de juiste stoel terecht.
We konden de eerste drie/vier uur zelfs nog best genieten van het uitzicht op de naderende bergen en de drukte rondom de bus elke keer als we stopten voor een plas/snackpauze en er tientallen verkopers van niet nader te definiëren etenswaar de bus binnenstormden. Nee, we hoefden geen zwart verkoolde maïskolf op een stokje. Nee, ook geen komkommer gewassen in de rivier. En nee, ook geen krantenpapieren puntzakje met nootjes, bonen en hete saus dat we met de rechterhand en zo hard mogelijk smakkend naar binnen konden werken, als we wilden. Vriendelijk bedankt. Nee, we hoeven echt niet. Echt niet. Echt. Niet. We-willen-niets. Nee, niets. Ga weg. Grrrrr. De boodschap bleek nu pas duidelijk. Daar vertrokken we weer.

Tot dan toe vonden we het echt allemaal nog best prima uit te houden. Maar ja. Toen kreeg de chauffeur de berglucht binnen en schoot zijn voet wat harder op het gaspedaal. Toen werden de afgronden waar we nét iets te dicht langs vlogen steeds dieper en kwamen ons meer en meer enorme vrachtwagens tegemoet die op het moment van passeren vonden dat groot licht, beide knipperlichten aan en ingedrukte toeter de beste signalering was. En toen begon de schemering pas goed in te zetten.
Tegen de tijd dat we Pokhara in het complete duister binnenreden, (stroom hebben ze hier niet rijk voorhanden en is alleen beschikbaar tussen 3 uur in de middag en 10 uur in de avond, met een beetje geluk), stond de afdruk van mijn gebit in de hoofdsteun voor me en was mijn vriend bezig mijn afgebroken nagels uit zijn rechterbovenbeen te verwijderen.
Ik begreep nu beter wat de man bij de ticket office bedoelde met de 'lange route om de bergen heen' en de 'korte, bochtige route met het mooie uitzicht'. Jammer dat we van dat uitzicht achteraf weinig hebben meegekregen.

Nadat de taxichauffeur (die niet veel ouder dan 15 geweest kan zijn en ongetwijfeld met de stiekem gepikte auto van zijn oudere broer centen verdiende in de avond) ons drie keer vertelde dat zijn schoonzus zo'n geweldig leuk guesthouse had en dat ze zulke lekkere pannenkoeken kon bakken, kregen we hem zover dat hij ons naar het door ons gevraagde hotel bracht en konden wij deze indrukwekkende dag afsluiten met een lauwe douche, de vondst van een klein leger kakkerlakken in de tas (complementair bij ons buskaartje), een bed met een zak cement als een kussen en een matras die bij aankoop vast iets zachter aanvoelde dan een set bij elkaar gebonden kartonnen dozen.
Maar dat maakte ons op dat moment allemaal even niet uit, we sliepen al snel als een roos. Wederom overleefden we - geheel tegen alle verwachtingen in - een angstaanjagende busrit in Azië. We kunnen haast niet wachten op de volgende. Straks gaan we het nog leuk vinden ook.