Manaslu trekking dag #06 - 'Mu Gompa'
Nepal
Azië
MennoRietdijk
Manaslu trekking dag #06 - 'Mu Gompa'
Een gebroken nacht vanwege 2 wc-stops wordt goed gemaakt door helder weer en prachtig de zon zien opkomen over de witte Himalaya reuzen rondom Chokangparo. Ik kan hier geen genoeg van krijgen! De ochtendwandeling naar Nile, het meest afgelegen dorpje in de Tsum vallei, is schitterend. Mooie paadjes tussen met stenen muurtjes omheinde akkertjes door. Hier en daar zijn koeien en paarden vredig aan het grazen. Een gevoel van onthaasten pur sang.
Het pad lijkt vlak, maar is overwegend vals plat omhoog. Samen met de ijle berglucht op deze hoogte (3.000+ meter) maakt dat het wandelen niet bepaald makkelijk. Even voorbij Pangdun, een half uurtje voordat we bij Nile zijn, komen we langs een oude boeddhistische tempel. Flinke scheuren in het aardewerk en bladderende verf, maar de kenmerkende ogen aan elk van de vier zijden zijn nog duidelijk zichtbaar.
In een klein teahouse in Nile is gelukkig nog een kamertje vrij en na een hele vroege lunch (10.30 uur) laten we de rugzakken achter in de kamer en gaan we alleen bewapend met camera en een waterfles naar ons ‘eindpunt’ van de Tsum vallei: het boeddhistische monnikenklooster Mu Gompa.
Als ik goed kijk verder de vallei in is vanuit Nile het klooster heel in verte al te zien, als het ware tegen de berg aangeplakt. Maar ik weet ook dat het op 3700 meter hoogte gelegen is en er dus nog een stijging van ruim 350 meter wacht. De Tsum vallei wordt vanaf Nile weer smaller en hier zijn geen akkertjes meer. Wel grazende yaks, die regelmatig soortgenoten in karavanen langs zien lopen, bepakt met goederen die vanuit Tibet worden geïmporteerd.
Opeens staat de gids stil en wijst naar de bergrand aan de linkerkant van ons. Ik moet even goed kijken en zie dan machtige eagles door de lucht glijden, gedragen door de thermiek. Ondanks de hoogte gaat het lopen verrassend soepel en kan ik genieten van het rustgevende gekabbel van het water. Als we bij een bruggetje de rivier oversteken en aan de andere kant het laatste stuk naar Mu Gompa beginnen, blijken hier ook de laatste loodjes het zwaarste te zijn. Zowel de hoogte, het stijgingspercentage als de vermoeidheid nemen toe en als ik word ingehaald door een monnik die haast lijkt te zweven, voelt het helemaal alsof ik niet meer vooruit kom.
Voor de laatste honderd meter neemt de gids nog een short cut en ik volg braaf. Maar als ik één ding weet van ‘short cuts’ nemen in de bergen, is dat ze per definitie steiler zijn dan het reguliere pad. Buiten adem en met brandende kuiten zak ik neer op de eerste traptrede voor de ingang van het klooster. Met m’n blik op oneindig over de vallei heb ik maar een gedachte: wauw!! Ik beweeg me niet, maar ik word wel bewogen.
Het uitzicht dat de monniken die hier leven hebben is fenomenaal. Groene valleiwanden splitsen zich op vanuit de rivier en worden hoger, bruiner en kaler. Met als achtergrond de witte toppen van de Churke Himal. Dan besef ik me dat dit de meest afgelegen plek op aarde is waar ik ooit ben geweest: vanaf de dichtstbijzijnde weg waar gemotoriseerd vervoer kan komen is het minstens 6 dagen lopen. Het is verder dan de Yasawa eilanden bij Fiji, verder dan de bizarre rotsen van Purnululu in Australië, verder dan Point Salisbury in Alaska, verder dan de jungle bij Rurrenabaque in Bolivia en verder dan de Olive trail door het Naukluftgebergte in Namibië.
Na een welverdiend kopje thee doet de dienstdoende ‘Lama’ speciaal voor ons de deur van de tempel open. Het duurt even voordat mijn ogen gewend zijn aan het donker en ik het prachtige en overvloedige houtsnijwerk en de grote hoeveelheid gebedsrollen kan bewonderen. Hoe oud het klooster precies is, daar verschillen de meningen over, maar het voelt alsof het hier zeker al honderden jaren staat. Omdat de Tsum vallei een soort uitsteeksel van Nepal is, is Mu Gumpa aan drie zijden (west, noord en oost) omringd door Tibet. Hier komen dan ook meerdere routes vanuit het buurland samen, wat het klooster tot een historische handelspost maakt.
De hike terug naar Nile gaat soepel, want met afdalen merk ik de hoogte in z’n geheel niet. Bij het teahouse hebben ze geen menukaart en is het eten wat de pot schaft. Dat is geen straf want ook hier hebben ze het bereiden van Dal Bhat geperfectioneerd. Als ik m’n bord na de gebruikelijke ‘refill’ weer bijna op heb bedenk ik me (weer) dat ik er nog een keer een foto van moet maken. Maar ach, daar heb ik op zich nog anderhalve week de tijd voor. Tevreden zak ik onderuit, me schikkend naar het trage en gemoedelijke tempo van leven hier in de bergen. Morgen weer een dag.
Foto's
