Rakhine
Rakhine
Myanmar
Lione Kolsteren
Rakhine
In het uiterste zuidwesten van Myanmar ligt de staat Rakhine, ingeklemd tussen ontoegankelijke bergen in het noorden en een smalle kuststrook in het zuiden. Een ruige en vrij afgesloten staat. De Rakhine zijn een eigenzinnig volk en voelen zich niet zo Birmees. Omgekeerd kijken ook de Birmezen niet altijd positief tegen dit volk aan. Het zijn van oorsprong Tibetanen, maar er wonen tegenwoordig ook veel moslims uit buurland Bangla Desh, dat aan Rakhine grenst.
Het kost wat moeite om hier te komen. Het kan eigenlijk alleen per vliegtuig. We vliegen eerst naar Ngapali Beach, waar we in een schitterend resort aan het strand vijf ontspannen dagen hebben. Het is hier het ultieme, maar blijkbaar onontdekte paradijs, want we zien er nauwelijks buitenlanders. Dat verbaast ons, want het is hier onvoorstelbaar mooi, rustig en relaxed.
Vanaf onze ligbedden op het strand kijken we naar de stroom mensen, die langs de waterlijn langslopen. Vrouwen met fruitmanden of met hele takkenbossen hout op hun hoofd. Ze moeten kilometers lopen om vandaag weer vuur te hebben voor het koken van de maaltijd. Een ongelooflijk zwaar karwei dat ze ongetwijfeld iedere dag moeten klaren. In de omgeving is het heerlijk wandelen door de stille landerige vissersdorpjes.
Een voor Myanmar typerend beeld zien we als we op vliegveld van Thandwe op onze vlucht naar Sittwe wachten. Een haveloos gebouwtje, één korte landingsbaan. Op het gras vóór het gebouwtje voetballen de ongeveer tien werknemers van de luchthaven. De security officer doet enthousiast mee. Veel personeel, weinig te doen. Een paar vluchten op een dag, een paar passagiers per vlucht.
We moeten een behoorlijke tijd wachten en drinken koffie aan een tafeltje dat voor het luchthavengebouwtje voor ons is neergezet. Als er een vliegtuig landt, is iedereen in rep en roer. Posities worden snel ingenomen, de acht passagiers die aankomen worden geholpen en dan wordt er na tien minuten gewoon weer verder gevoetbald. Het spel is slechts even hinderlijk onderbroken…..
We vliegen naar Sittwe, niet ver van de grens met Bangla Desh. Sittwe is een vrij grote stad, maar dat zie je er niet vanaf. In de hoofdstraat is het een drukte van belang. Hier is het stadsbeeld nog authentiek: geen auto’s, wel de tuktuks, fietsen met bakjes voor het vervoer van spullen en mensen, en een traditioneel geklede bevolking.
We logeren in één van de weinige hotels van de stad. Niet bepaald modern en comfortabel, maar we hebben weinig keuze. We wandelen ’s avonds door de hoofdstraat. De sfeer is levendig. Mensen op straat reageren, afgezien van een enkele bedelaar, niet op ons. Hier komen geen toeristen, en de mensen hier lijken ze ook niet echt interessant te vinden. Sittwe ligt geïsoleerd en jarenlang was de stad zo ongeveer van de buitenwereld afgesneden. Er heerst een dorpse sfeer van lang vervlogen tijden. We wanen ons in de jaren dertig van de vorige eeuw.
Het is zes uur varen met de boot naar Mrauk U, verder het binnenland in. De boot is de enige manier om er te komen. Na vertrek van de bedrijvige kade in Sittwe varen we de Kaladanrivier op, die hier vele kilometers breed is. Na enige tijd versmalt de rivier zich tot ruim één kilometer breed.
We zitten op een oude privéboot en net als we ons afvragen of deze gammele schuit het wel gaat halen, zien we een andere boot stil liggen op de rivier. Drie Amerikaanse toeristen stappen over op onze boot, hun boot heeft het opgegeven. “Thanks for the ride, pal” zegt de oudste. “I’m Jerry by the way”. Nooit gedacht dat we nog eens Amerikanen zouden redden. Met dollars kun je veel, maar je komt er niet ver mee, als je boot midden op de rivier stil valt en er niet toevallig een andere boot met Nederlanders langskomt. Graag gedaan, Jerry.
Het is een genot om door dit afgelegen land te varen. Slaperige dorpjes, waar kinderen van de steile oevers naar beneden buitelen om naar ons te zwaaien, en waar verder niet veel gebeurt. Enorme bamboevlotten op de rivier, soms tientallen meters lang, waar men op woont en leeft.
Er staat een fors windje en voor het eerst in dit land hebben we het koud. Er is behoorlijk wat golfslag, maar als we een zijtak van de rivier opvaren, wordt het rustiger en het landschap nog idyllischer. Er wordt op de oever onophoudelijk naar ons gezwaaid. Het landschap is groen. Aan de horizon doemen de ruige bergen van de Chinstaat op.
Mrauk U was vroeger de hoofdstad van Rakhine, een belangrijke stad. Maar die tijden zijn allang voorbij en tegenwoordig is het een wat vervallen en arm ogend dorp. Maar wel met veel bezienswaardige tempelruïnes, die verspreid in en rond het dorp overal op groene heuvels staan. Vergane glorie op zijn best. Het staat er zoals het staat, aftakelend, een steeds meer vervagende herinnering aan de gouden tijden van weleer.
Later in de middag is ons doel het verderop gelegen dorpje Vesali. Er zou hier een festival zijn, hebben we gehoord, en dat wekt onze nieuwsgierigheid. Met een jeep hobbelen we over iets wat een weg zou moeten zijn. Onze ingewanden en ruggen krijgen het stevig te verduren en over de acht kilometer doen we ruim drie kwartier.
Bij het “festival” aangekomen zien we een klein tempeltje waar een monnik onophoudelijk en in rap tempo Boeddhistische teksten door een microfoon heen jaagt, gadegeslagen door een groepje mannen dat wel een soort bingo lijkt te spelen. Onze chauffeur zegt: “Niet goed. Verderop: lots of people”.
En inderdaad, een paar kilometer verderop is het een drukte van belang. Vastlopend verkeer. Er is een groot festivalterrein met vele eetkraampjes, een worstelwedstrijd, een volleybalwedstrijd en vooral: veel locals.
Het is zien en gezien worden, want we zijn alweer de enige buitenlanders hier. De middag vordert en de rook, het stof, de dampen, de geuren, de hitte en de ondergaande zon creëren een bijzondere, bijna onwerkelijke magische sfeer boven het hectische festivalterrein. We voelen ons verder weg van het gebaande pad en van huis, dan ooit.
Foto's
