De tijger van Maleisië image
Lkoedam

De tijger van Maleisië

Had ik het maar niet gedaan. Stom, want ik had het kunnen weten. Sommige dingen kun je immers beter geen tweede keer doen. Een klein stemmetje in mijn hoofd had me al gewaarschuwd. 'Hou het bij de eerste keer!' Want ergens in mijn hersenen lagen goede herinneringen opgeslagen. Mijn herinneringen waren zo fijn, dat ik besloot om nu, 22 jaar later, de tv film voor de tweede keer te gaan zien. Niet slim, zou later blijken.





 

























De tijger van Maleisië





De eerste keer was ik 12 jaar oud. Het was zaterdagavond en het hele gezin ging er voor zitten. Het bakje chips en de cola (alleen in het weekend!) waren al klaar gezet. In die tijd werden films nog niet elke tien minuten onderbroken door reclame. En om geen seconde te willen missen waren we op alles voorbereid. We gingen op de bank zitten en keken elkaar verwachtingsvol aan. Het was zo ver, het ging beginnen. Vorige week hadden we ook al zo gezeten en de week ervoor ook. Sandokan ging beginnen. De tijger van Maleisie zou weer op het tv scherm verschijnen. Mijn held, deze boomgrote Maleisier, deze piraat en strijder voor vrijheid en onafhankelijkheid van de brute Engelsen die zijn land in hun macht hadden. De vijfdelige tv-serie hield heel Nederland in zijn greep en ook wij smulden van zijn avonturen. Het intromuziekje begon en we aten het op, verzwolgen het en bleven erin. Vrouwen wilden hem, en mannen wilden hem zijn. Eens, zo dacht ik, ga ik naar het land van Sandokan. Dat prachtige Aziatische land, aan alle kanten omringd door een azuurblauwe zee, met palmbomeneilanden eromheen, prachtige witte stranden die je verblinden en een vruchtbaar groen binnenland met hoge bergen waarin je je kan verschuilen.



Kopje kleiner

Vijfentwintig jaar later sta ik dan eindelijk in het land van de tijger van Maleisie. Waarom hij de tijger heette, heb ik nooit echt begrepen. Mischien werd zijn kracht vergeleken met de bijna bovenmenselijke kracht die hij had, de kracht van een tijger, of mischien omdat een tijger bekend staat als een menseneter. Mischien maakte Sandokan wel deel uit van de zogenaamde headhunters, die tot op de dag van vandaag in Borneo, het oostelijke deel van Maleisie, actief schijnen te zijn. En dan heb ik het niet over de beroepsgroep die zoekt naar nieuw talent voor bedrijven, maar over de Iban. Voor hun was het onthoofden een belangrijke ritueel. De hoofden hielpen – na te zijn ontveld, gekookt en soms te zijn versierd – om eventuele geesten op een afstand te houden en om de moed van de gedoode persoon te erven.



Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.