Flores hoe het ooit was/ deel I
Indonesië
Azië
Barga
Flores hoe het ooit was/ deel I
Buiten de gebaande paden op Flores
Deze blog is over onze reiservaring van 1994 op Flores, onderdeel van de Kleine Sunda eilanden in Indonesië. Lang geleden dus, maar wel buiten de gebaande paden en daarom wil ik deze toch graag met jullie delen. Ik heb geen idee hoe het er nu aan toe gaat op Flores en de andere eilanden van de groep, maar ik hoop dat er nog iets over is van de sfeer van toen.
Deel 1 Flores hoe het ooit was
Van Bali naar Flores
Het is 1994 en we besluiten te gaan rondreizen in Indonesië, een land dat al lang heel populair is bij westerse reizigers en dus deels al plat getreden. Daarom besluiten wij de toeristisch ontwikkelde eilanden zoals Java, Sumatra en Sulawesi te bewaren voor later. We kiezen voor de minder bekende Kleine Sunda Eilanden in de overtuiging, dat we nu nog de kans hebben de ongerepte cultuur en natuur te ontdekken en de massa nog voor te kunnen zijn. We vliegen naar Bali om daar enkele dagen te genieten van het moois dat, geheel terecht, zoveel toeristen trekt. Het is er prachtig en we plannen onze dagen vol om toch nog een complete indruk van het bekende Indonesië te krijgen. Op Bali boeken we een enkele reis naar Maumere op Flores. De locals op Bali vinden het heel raar dat wij naar Flores willen, want volgens hen wonen daar primitieve mensen met krullen. Verder is het er arm en valt er in hun ogen niets te beleven. Wij laten ons daar zeker niet door weerhouden en worden alleen maar enthousiaster hierdoor.
Bruiloft in Maumere
Na een vlucht met veel turbulentie landen we laat in de middag in Maumere. We zijn de enige toeristen en krijgen veel bekijks. Een jongen van een jaar of 20 met inderdaad een flinke bos krullen volgt ons nauwlettend. Uit onze papieren reisgids hebben we een adresje gekozen om te overnachten. Internet bestaat nog amper en we hebben ook geen mobiele telefoon. We moeten dus naar de accommodatie toe om te checken of ze iets vrij hebben. Dat is gelukkig het geval. We laten onze rugzakken achter in de kamer en gaan Maumere in om een hapje te eten. Wat schetst onze verbazing als de knul van het vliegveld (ja, die met de krullen) ons in de stad tegemoet komt en uitnodigt voor de bruiloft van zijn broer. Wij zijn overrompeld en willen even nadenken. We zeggen dat we eerst willen eten. Dat is goed maar hij wijkt niet meer van onze zijde. Ons aanbod om een hapje mee te eten slaat hij af maar een cola gaat er wel in. En dan is er geen ontkomen meer aan. Wij worden meegetroond naar een achteraf erfje waar meerdere hutjes achter elkaar staan. In het voorste hutje spelen de kinderen, in het middelste hutje zijn de jongeren bijeen en in het achterste hutje is de bruidegom met de ouders en andere ouderen van de familie. Dit is het belangrijkste hutje want ouderen worden zeer respectvol behandeld in Indonesië. Onze nieuwe vriend is apetrots op ons en wij worden als eregasten behandeld. Iedereen zit in een kring en ja hoor, midden in de kring worden 2 stoelen neergezet en daar moeten wij gaan zitten. Hij is de enige die een beetje Engels spreekt en de communicatie verloopt dan ook moeizaam. We zitten er een beetje ongemakkelijk bij nu we zo’n centrale rol krijgen, maar iedereen is blij en vriendelijk. Als het eten komt, moeten wij als eerste kiezen. Het feit dat we net gegeten hebben is geen afdoende reden om te weigeren, we moeten gewoon weer mee eten en aan de illegaal gestookte Arak (lokale sterke drank, 50%!!!). Het wordt een bijzondere avond en een kennismaking met Flores die we nooit meer vergeten.
De volgende dag gaan we naar de zuidkant van het eiland, waar enkele prachtige aan zee gelegen dorpen zich geheel op de productie van Ikats (doeken die volgens een speciale weeftechniek m.n. in het oosten van Indonesië veel gemaakt worden) hebben gestort. Een heerlijk relaxed dagje en voorlopig het laatste met enig comfort. ’s Avonds eten we in Maumere en maken kennis met een aardige local en zijn vriendin uit Berlijn en samen brengen we een aantal gezellige uurtjes door. Als hij hoort, dat wij de volgende dag naar Moni willen reizen maar nog geen vervoer hebben, vertelt hij iemand te weten die ons met de auto kan brengen. We moeten dan wel een kleine aanbetaling doen, zodat de man niet voor niets komt. Zo gezegd zo gedaan. We spreken af hoe laat we willen vertrekken en nemen afscheid.
Foto's
