Bali 1
Bali
Indonesië
Lione Kolsteren
Bali 1
Azië valt als een warme deken over ons heen, als we het terminalgebouw van het vliegveld van Denpasar uitlopen. Het is altijd weer een beetje thuis komen: de klamme hitte, de aarde die ruikt, de hectiek, mannen die druk heen en weer lopen, of mannen die juist uiterst relaxed voor zich uit zitten te staren. Na 17 uur als haringen in een ton kunnen we weer vrij gaan en staan! Het is inmiddels 9 uur ’s avonds, we hebben een nacht overgeslagen en zijn behoorlijk moe. Gelukkig staat onze chauffeur, die we in Nederland geregeld hebben, al keurig op ons te wachten.
Eerst Denpasar door. Het is zaterdagavond en erg druk. Als mieren schieten de brommertjes over de weg, overal komen zij vandaan en overal lijken zij naar toe te gaan. Na Denpasar gaat het over een opvallend goede weg (die kunnen wij ons niet herinneren, zou die nieuw zijn?) noordwaarts. Als het zo blijft gaan, zitten we over een uurtje in onze villa in het noorden van Bali, schatten we in. Ineens draait de auto van de weg af, en gaat een kleinere donkere weg op, die stijl omhoog gaat. Hoger en hoger gaat het over de smalle weg. Het begint te misten, en niet zo’n klein beetje ook! Je ziet helemaal niets, zelfs de witte lijn van de weg is nauwelijks meer te zien. Beneden in het dal weerlicht het om de paar seconden. Het begint een beetje spookachtig te worden: de witte muur van mist, en zo nu en dan het flitsen van het onweer in de verte.
Na twee uur zien we weer lichtjes, dorpjes en dat betekent dat we de bergen over zijn en in het noorden zijn beland. Ineens staat de auto stil, in the middle of nowhere! We stappen uit en kijken om ons heen. Waar is nu die villa? We zien een paar armoedige huisjes, midden in de bush. Wat zwerfhonden scharrelen heen en weer, er zitten wat mensen buiten en verder veel rommel. The road, sorry, zegt onze chauffeur. Het blijkt dat de auto niet verder kan rijden over de weg. De weg is afgesloten voor onze villa. Het blijkt een juridische kwestie te zijn, recht van overpad, waarover de eigenaar van de villa in de clinch ligt met buren en/of overheid. Met de auto is de villa dus niet te bereiken. Maar….aan alles is gedacht, blijkbaar! Er staan twee jongens met brommers en zij gebaren ons achterop te gaan zitten. In Nederland zou geen haar op je hoofd er ook maar over peinzen om om 12 uur ’s nachts in de donkere rimboe met al je (kostbare) spullen bij twee volkomen onbekende jongens achterop de brommer te springen. Maar hier is dat anders. We zijn moe, en we willen naar onze villa. We scheuren door het dicht begroeide landschap over een smal pad en ineens….ja hoor, daar staat onze villa. Wat een schitterend gelegen huis. Het personeel staat al klaar om ons op te vangen, sandwiches, koffie, we zijn er!
Het is nu maandagochtend, het ontbijt zit achter de kiezen, internet (gisteren aangevraagd) werkt vanaf nu. Met het laptopje buiten op het enorme terras, en als ik van mijn toetsenbord omhoog kijk zie ik een enorme tropische tuin en het zwembad. Achter de tuin begint het smalle lavastrand. De golven rollen onophoudelijk het strand op. Wat een rust. We worden enorm in de watten gelegd. Anni en James zorgen voor het huishouden, het eten, het schoonmaken. Alles wordt ons uit handen genomen. Ariz is de hele dag in de tuin bezig. En er zijn twee nachtwakers. Toch hebben we genoeg privacy.
Vanuit onze tuin lopen we, zoals gezegd, het strand op. We zitten redelijk ver van de bewoonde wereld. Het dichtst bijzijnde stadje is Seririt, 12 km verderop. Veel is hier niet. Wat kleine huisjes, waar vissers wonen. Soms lopen wat kinderen nieuwsgierig langs. En verder is er vooral rust en de zee. Morgen gaan we het westelijke deel van Bali verkennen. En daarna zien we wel. Er ligt een boot bij de villa, waarmee we de zee op kunnen om dolfijnen te spotten. Niet de toeristische variant, maar gewoon voor je deur met zijn tweeen de zee op. We leven lekker bij de dag. Het is goddelijk hier! Mijn masseuse komt er aan, dus voor nu laten we het hierbij weer even!
Foto's
