Een dag uit het leven van een backpacker in India: Delhi

Door: Angelinek

Geplaatst op Mar 19, 2013

Delhi is voor de meeste toeristen het eerste moment in India, de start van de reis. Wij waren er klaar voor, zo fris als een hoentje arriveren we in de grote stad. Niet veel later voelen we ons al direct bedonderd en een stuk lichter door al het geld wat spreekwoordelijk uit onze zakken is geklopt. Ai we moeten duidelijk over op plan B. Zodra je in Delhi namelijk rondloopt alsof je het even niet meer weet en je dan als redmiddel je reisbijbel de “Lonely Planet’ erbij pakt, dan is dat het teken voor de foute Indiërs om toe te slaan. Achteraf maakte wij het ze wel erg makkelijk op de eerste dag, beginnersfouten zijn er om van te leren. Dus opnieuw gaan we met frisse moed de straat op. Deze keer hebben we een duidelijk doel voor ogen, we lopen van A naar B en niemand(…nee ook geen Indiër die beweerd uit Australië te komen en toevallig de tuktuk driver om de hoek wel heel goed kent, of die andere meneer die zegt dat we hier niet rechtdoor mogen lopen omdat we dan ineens in een gevaarlijke hoerenbuurt terecht komen…) die ons in de weg gaat staan!

Oké niemand heeft ooit gezegd dat India het makkelijkste land is om doorheen te trekken. Maar wij kwamen voor een uitdaging en die hebben we zeker gevonden! Een simpel treinkaartje regelen op het station was voor ons bijvoorbeeld al een hele ervaring rijker. Vraag je namelijk vriendelijk aan de tuktuk driver om je naar het station te brengen, dan wordt er net gedaan of je Chinees spreekt. Ze brengen je overal heen, we hebben letterlijk de hele stad gezien, maar niet naar het station. Dit is namelijk een wel hele eerlijke manier om aan treinkaartjes te komen, nee ze kunnen ons veel beter naar een bureautje brengen. Bij deze mensen betalen we drie keer zo veel voor een kaartje en krijgen ze zelf ook nog wat commissie. Gelukkig zijn we hier niet ingetrapt en besloten we te lopen richting het station.

Zien we backpackers? Check. Zien we lange rijen? Check. Oké dan moeten we hier zijn. We lopen een grote zaal binnen op het station. Aan het eind zie ik vier bureautjes met computers. Bij die computers moeten we uiteindelijk zien te komen, dacht ik! Maar hoe loopt de rij? Ik zie een soort “stoelendans” voor mij gebeuren. Alleen maar rijen met diverse stoelen en bankstellen, slingerend door de ruimte, met daarop allerlei type reizigers. Een bonte bedoeling. Gelukkig krijgen we na een tijdje een signaal van een stel mede backpackers. Aha daar ergens midden in de slinger van bankstellen is het begin van de rij. We nemen snel plaats en nemen de omgeving verder in ons op.

Ik moet eigenlijk wel lachen om de lange rij met wachtende voor ons. Iedereen staat steeds braaf op en gaat op de volgende stoel zitten. Wat een discipline! Tussendoor worden we gelukkig ook nog gewezen op een brief die we alvast moeten invullen met reisinformatie, dat wordt ons vermaak voor de komende uren. Ik werd een beetje slaperig na een paar uur wachten in een warme ruimte..maar hier werd al snel een stokje voor gestoken. Op het moment dat ik 1 seconde mijn ogen dicht deed en daardoor te laat op stond om naar de volgende stoel te lopen, werd ik op mijn schouders getikt door een ongeduldige medereiziger alias verkeersregelaar. Of ik alsjeblieft een plaatsje wilde opschuiven en snel. Maar natuurlijk!

Na heel wat warme uurtjes op stoelen en bankjes kwamen we eindelijk aan bij onze eindbestemming van die middag. Niet veel later stonden we ook weer buiten, met treinkaartjes! Nu waren we klaar om Delhi in te gaan en niemand die ons nog wat kon maken! Ons einddoel wat gehaald! Op naar een nieuwe dag.