Op 25 april, de dag van de aardbeving in Nepal was ik in Yuksom, een dorpje in Sikkim in het Noord Oosten van India. Een regio in de middle of nowhere, een bergachtig gebied met enkel village people en geen toeristen. Ik maakte die dag een ochtend wandeling en kwam een groep vrouwen tegen die in een rij stenen aan elkaar aan het doorgeven waren en zo een huisje bouwde. Ik stond lachend naar hen te kijken, zo'n mooi gezicht was het. Ik besloot portretten van het de schieten toen ze plotseling begonnen te gillen. Het waren beestachtige geluiden, het geluid dat vogels of apen maken als ze in het nauw zitten.

Ik begreep niet waarom en ze doken plots allemaal op de grond. Alleen ik stond nog rechtop en ze gebaarde me te gaan zitten. Toen pas voelde ik het, misschien 30 seconden later. Alles trilde, alles schudde heen en weer. Het duurde even voordat ik me het realiseerde maar toen wist ik het. Aardbeving. Ik weet niet hoe lang het duurde, maar voor mijn gevoel een eeuwigheid. Ik besloot de angst van de mensen vast te leggen. Die pure emotie. Ik wist toen nog niet hoe erg de situatie was. Ik dacht dat het plaatselijk was. Pas een week later kreeg ik deze informatie binnen toen ik weer internet, tv, radio en dergelijke had. Nog geen week eerder was ik in Kathmandu. Mensen hadden me gezocht op de lijsten met doden. Al die ravage, alle doden overal. Het raakte me diep.