We hebben vandaag tijd om hoog in de bergen het Yao-dorpje La Ha Mi te bezoeken. Bij aankomst is het mistig en koud. Allerlei paadjes leiden naar huisjes, houtopslag en schuurtjes.
Alleen te voet kun je door dit dorp lopen over de smalle paden.
We zien een oudere Yao vrouw lopen op te grote sloffen met een lege rijstzak op haar toch wel kromme rug. De rijstzak blijkt gevuld met hooi. Zo blijft haar rug warm.
Ze wenkt ons en wijst naar boven. Niet wetende wat ze bedoeld, roep ik de hulp in van onze gids. Ze blijkt een zus te hebben van 90 jaar die hogerop woont. Zij schijnt het zo ernstig in haar rug te hebben en heeft heel veel pijn. Zelf is ze 92. We gaan mee en komen in haar huisje en zien haar zus op het bankje liggen.Ze weet zich geen raad van de pijn.Dan word je wel even stil van wat je waarneemt. Ook de omstandigheden waarin ze woont is verschrikkelijk. De muren zijn zwart geblakerd en gescheurd door het houtvuurtje dat wat warmte moet bieden.
In een andere hoek is de 'keuken'. Niet meer dan één pannetje en een bordje. Water is er niet. We hebben geld achter gelaten zodat iemand uit het dorp voor haar pijnstillers kan kopen.
Een indrukwekkende ontmoeting