Als ik door de hoofdstraat van Langmusi loop, zie ik een geweldig opaatje op een stoel zitten. Met een brede lach op zijn gezicht bekijkt hij alles wat er voorbij komt lopen of rijden. Ik gebaar vriendelijk of ik een foto van hem mag maken en hij knikt. Als ik hem de foto laat zien, krijg ik een bemoedigend klopje op mijn schouder en hij zwaait me lachend na. Vijftien minuten later kom ik een reisgenoot tegen en laat de foto zien. "Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Ik mocht het niet", zegt hij.
Tja, alles met een glimlach is mijn motto.