Gerestaureerd en vervallen, wandelen op de Chinese Muur (deel1)
Chinese Muur
China
MathuBloom
Gerestaureerd en vervallen, wandelen op de Chinese Muur (deel1)
“Three days? Are you sure?’ Ik vraag het een paar keer, wijzende naar de twee plaatsen in mijn reisgids. Ook die zegt trouwens dat het ‘A few days, take a sleepingbag.’ Is. Nou, dan geloof ik het maar. Drie dagen, dat is wel te doen, maar geen water onder4weg. Een hoge luchtvochtigheid en 30C maken je wel dorstig, vooral als je veel omhoog moet. ‘Zes flessen’ klinkt het in mijn achterhoofd, ik neem er vier mee en laat de helft van mijn baggage achter in het winkelhokje van deze vriendelijke vrouw die wat engels spreekt, hier aan het begin van dit srukje gerestaureerde muur. M’n backpack is zo zwaar genoeg, zwaarder dan normaal. En om te eten? Twee bakjes met noodles, een rol koekjes en een zak pruimen van een ander oud vrouwtje dat breed glimlachend en bewonderend haar duim op steekt als de vrouw haar uitleft wat ik ga doen. “Sen Days, I wait for you.” Zegt ze nog een keer terwijl ze me een zakje nootjes toestopt om daarboven op te peuzelen.
Gekkenwerk, ik weet het, en toch betaal ik de twee yuan aan de poortwachter, steek de rivierdam over en volg het pad naar boven. Het is vier uur ‘s middags, ik heb net goed gegeten, voel me fit en fris na vijf dagen Beijing en kan niet wachten om dit eindelijk mee te maken, Geen smog (mag ik hopen) maar een intense luchtvochtigheid doet de puntige bergen om mij heen snel verdwijnen, de zon kan er nauwelijks doorheen schijnen en geeft daardoor een vreemd, bedompen wat oranje licht, de witte stenen krijgen er een warme kleur van en het groen een ‘stoffig’ laagje.
Een laddertje van hout en ijzerdraad omhoog, door een stenen raam en daar sta ik dan, vijf meter hoog op de Grote Chinese Muur. Er gaat een rilling van opwinding door me heen. Zowel naar het oosten als naar het westen kronkelt dit meer dan 2000 jaar oude gevaarte een weg over de ruggen van de bergen. Ooit ter verdediging tegen plunderende nomaden, later een handelsroute, nu een gerafelde sliert wit dat menig toeristenfoto siert. Je ziet hem hunkeren, zijn trots bijna voelbaar. “zie mij hier staan, zonder doel of functie. Veracht mij, bestreid mij, bewonder mij en gebruik mijn stenen aub niet voor dammen of wegen.’
Nou, daar gaan we dan, drie dagen wandelen over de Chinese Muur. Het gaat meteen lekker omhoog, naar de volgende wachttoren op de volgende top. Soms met flauwe treden, dan weer gewoon vlak maar stijgend wegdek. Hier en daar passeren toeristen, rood, puffend en zwaar besweet. Al gouw ben ik net zoals hun, die rugzak laat weinig anders over.
Voor me gaat de muur, mijn weg als in de Wizard of Oz, steil omhoog naar een piek om daarna een scherpe bocht te maken en weer naar beneden te dalen. ‘This calls for a shortcut’ denk ik. En al gouw vind ik een pad, een beetje tussen de struiken door, maar duidelijk volgbaar. Een paar 100m verder klim ik weer terug op de muur en zie dat het hier nog steiler is en dat m’n stenen pad behoorlijk verkruimeld is. Dat lijkt er meer op, bij dat eerste stuk had ik een artificieel gevoel zonder broken en met hedendaags cement.
Afdalend naar het dal bestudeer ik het stuk muur voor me wat weer driftig omhoog klimt. Er is allemaal groen bovenop en van vijf meter wijd wordt hij opeens twee meter in doorsnede. Ik ben benieuwd. Er is trouwens ook geen tourist meer te zien, die gaan wel naar dat topje, maar draaien dan weer om.
Het blijkt inderdaad lekke begroeid te zijn, kleine boompjes, veel struiken, losse stenen, omgevallen zijmuren en vergane, nu wel ZEER steile trappen met een pad dat overal tussendoor slingert.
Stap voor stap kom je overal heb ik al menigmaal eerder ondervonden, dua ik richt me op de stukjes verwilderde muur voor me en bekijk het over-all plaatje alleen nog maar naar het westen, naar waar ik vandaan kom, wat ik al wel niet gedaan heb. Nog steeds best hoog maar al vuurrood door de steeds denser wordende mist hangt de zon daar in een perfecte cirkel.
Steeds meer vette krekels, deze soort gedragen door grote doorzichtige vleugels, beginnen te tsjierpen, hier en daar zingt een vogeltje. Sprinkhaanachtige kevers vertonen felrode en blauwe ondervleugels als ze weg springen. Het pad leid me over de rand van de muur, het middenstuk volgroeit en de diepte gelukkig maar een meter of zes links van mij. Je moet zeker geen hoogtevrees hebben als je dit wil doen. Stengels met kleine gele bloempjes ruiken naar paarden en hun poep, andere orchidee-achtige zijn bijna te mooi om aan voorbij te lopen. Zwarte duizendpoten met dunne oranje strepen rollen zich op als ik ze oppak en hagedisjes met overlopende regenboogkleurtjes herinneren me aan vele andere hikes. De takken prikken tegen m’n blote onderbenen terwijl ik telkens moet duiken om niet met mijn backpack vast te zitten. Dikke, grote grijze spinnen en nog grotere maar dunne spinnen in tijgerpakjes met een rode stip. Met een stokje beweeg ik hun web en daarna de spinnen zelf om te kijken wat ze doen.
Foto's
