Rode Fantasieën

Door: Mireille

Geplaatst op Mar 23, 2009

Gehaast loop ik door de stoffige straat, mijn ogen staan op scherp en ik kijk af en toe schichtig om me heen. Met een opgeluchte zucht kom ik bij mijn grote zwarte limousine, stap in en trek de auto als het ware een broek omhoog. Ik neem het stuur stevig vast en met een ferme pas sjees ik door nachtelijk Beijing. Enigszins merkwaardig voor anderen, maar normaal voor mij, is dat mijn benen onder de auto uit steken en in plaats van vooruit te komen met de banden gebeurt dit met de benenwagen. Na diverse bochten, rechts en links af te slaan in donkere steegjes kom ik aan bij nummer 66, Dongsi Jiutiao, in het Dongcheng District in de hutongs. Het is pikkendonker maar de rode deur met twee leeuwen kloppers wenkt geheimzinnige spanning. De code goed onthouden, klop ik niet aan maar pingel ik met een minuscule stokje in de rechter-boven-hoek van de deur. De deur zwaait open, en met een fluisterende stem wordt ik door een jongedame in Mao grijs legeruniform binnengelaten bij ‘The Red Capital club’.

De telefoon rinkelt, ik wordt wakker en neem op ‘Nihao, wake-up call, velly nice day to you’ wordt me toegesproken met een hoog stemmetje. Huh…..waar ben ik? Nog klam, warm en opgejaagd begint me te dagen dat ik gewoon in bed lig in een hotel van Beijing en mijn avontuur een droom was. Gisterenavond zijn we echt naar “The Red Capital Club” geweest, het heeft zo’n indruk bij me achter gelaten, het heeft blijkbaar mijn fantasie op hol gedreven dat ik net een avontuurlijke nachtreis heb beleefd.

Dus even terug naar gisteren. Na onze goed bestede dag met sight seeing besluiten we om het domein van Mao en zijn consorten uit de jaren vijftig te bezoeken. Van internet had ik eerder een spannende beschrijving van dit restaurant gehaald. Met briefje in de hand, het adres in Chinese letteren door de receptioniste geschreven, doen we ons best een taxi te krijgen. Het lijkt of wij een onduidelijk briefje met rare Nederlandse woorden onder de neus van de Chinese taxi chauffeurs houden. Vijf schudden heftig nee met hun hoofd en wuiven ons weg, een zesde haalt een grote rochel uit zijn tenen als antwoord, de zevende wenkt stap in. We rijden door modern verlicht wijken met hoge gebouwen en komen tenslotte in de oude hutong wijk. Het oogt stoffig, arm en grijs. De taxi kruipt eerbiedig door de drukke kleine straatjes en stopt achter een enorme zwarte limousine met rode vlaggen boven de puntige koplampen. Mijn reisgenoot raakt evenzo opgewonden als ik door de aanblik van deze vijftigerjaren auto, wij gluren door de autoramen en proberen voor te stellen welke elite communistische leiders hun billen lieten verwennen op deze donkerrode pluche banken.

We kloppen vol verwachting aan bij twee grote rode deuren met de leeuwenkop klopper. Het huis ooit de woning was van een spionne en de plek waar Mao Zedong zaken ‘besprak’ met Lenin en andere leiders. De eerste reactie is teleurstelling wanneer een man in net zwart pak de deur opent, gelukkig slaat de teleurstelling snel om in bewondering want binnen zien we een traditionele hutong. Rood, goud en blauw geverfd houtwerk en verschillende ruimten rondom een binnenplaats gebouwd. Het is een gezellige drukte met tafelende mensen. Inmiddels is de strak in pak man verdwenen en staat een Chinese dame in een evenzo strak maar sierlijke zijde Cheongsam naast ons, ze brengt ons naar onze tafel. Twee paar ogen staan zowat op steeltjes, het lijkt wel of we een museum binnen stappen. Zouden hier alle spullen gestald zijn die afgepakt waren door het Mao regime om de bourgeois burgers straffen?! We zitten naast een achttiende eeuwse jurk uit de Qianlong dynastie en een sierlijke oude kast waarin alsof dierbaar hart een kostbaar oud potje pronkt. Op tafel fonkelt de kaars een rozig licht door de kunstige uitgesneden watermeloen. Jeminee …..!

Nippend aan onze ‘Lin Biao’s crash’ cocktail kijken we nog eens rond. Slaan benieuwd onze menu’s open die ons gelijk doen watertanden alsof we de honden van Pavlov zijn. We lezen de poëtische benamingen voor de favoriete schotels van bekenden als Guo Moro (wie is dat?!), Deng Xiaoping, Zhou Enlai en Keizer Kang Xi. Ach gossie - ook het gerecht waar de concubine van Keizer Quian Long zich in het maanlicht te goed liet doen. Ons besluit valt in ieder geval voor de Yunnanse vis in een bamboe mandje en ‘Tickling Kang Xi’s rib’, haha wie zou keizer Kang Xi’s ribben hebben gekieteld proest ik uit! Nu nog de problematisch keus uit ‘Jade tree of gold coins’ of ‘Socialist economic model’ als derde gerecht. De gerechten worden geserveerd door een jongedame in grijs leger uniform met rode ster op haar grijze Mao petje. Wahaaah alsof er een engeltje over je tong wandelt, een explosie voor onze smaakpapillen die wakker worden geschud door al die delicatessen! Het oog doet ook wat want Mao’s favoriete gerecht wordt geserveerd met een gebeeldhouwde buste van hemzelf en een wortelkunstwerk. Ongelooflijk die peen, het is dat het oranje is en naar wortel smaakt anders was het niet te herleiden. Terwijl we nog onze vingers aflikken van Kang Xi’s ribben besluiten we onze koffie in ‘The cigar lounge’ te nemen.

Eerst met mijn reismaatje’s camera foto’s maken van de architectuur en houtsnijwerk in deze mooie originele hutong woning. Mijn eigen camera had helaas die ochtend op het Tianomen plein een totale censuur ingelast en bleef zwarte digitale plaatjes leveren.

We doen een stap terug in de geschiedenis, de ‘cigar lounge’ ademt nog idealisme en Mao - we gaan er zelfs van fluisteren. We zakken weg in de fauteuils van Lin Biao en zien legio communistische propaganda om ons heen, het rode boekje ligt zelfs binnen handbereik. Naast de echte werken van Lenin, Marx en andere communistische leiders is er ook genoeg propaganda prularia, zo ook de porseleinen beeldjes van brave arbeiders die het rode boekje onder de aandacht brengen. Onze koffie is al op voordat we alle memorabilia, geweren, pistolen en de oude radio hebben bewonderd. Die Mao toch het blijkt dat hij ook nog dichter was, een gedicht van de grootleider pronkt aan de muur. We nemen nog maar een koffietje en wanen ons eventjes terug in revolutionaire geschiedenis. Heel even maar….