Van tevoren had ik bedacht wat het meeste indruk zou gaan maken tijdens onze reis door Noord-China. Uit de Verboden Stad, het terracottaleger en de Chinese muur, koos ik voor de laatste.
De grootsheid, de oneindige uitgestrektheid over een heuvelachtig landschap, het imposante vakmanschap waar men enkele eeuwen vóór Christus een aanvang mee maakte, ja dat moest ’t zijn.

En toch zou het niet die beroemde muur worden die op mij het meeste indruk zou maken. Want ik kreeg geen kippenvel op de muur, ik werd er niet tot tranen geroerd.
Nee, die emoties wisten alleen een groep zingende Beijingers op een zondagmiddag in het Jingshan Park bij mij los te maken.
We hoorden ze al vanaf het Wanchu Paviljoen in dit park, vanaf de bijbehorende tempel die op een heuvel is gelegen heb je een fenomenaal uitzicht over de Verboden Stad.
Nadat we het 360 graden uitzicht vanaf deze plek in ons hebben opgenomen en het vastgelegd is, stel ik voor de kant van het mooie gezang op te gaan.

Eerst passeren we een klein groepje zingende mannen, het klinkt mooi, maar ik hoorde toch echt meerdere stemmen daar boven en daar zaten ook vrouwen tussen. We slaan linksaf, want we horen nu een grotere groep hun zangkunsten vertonen.
Rond een pleintje staat een behoorlijke club van mannen en vrouwen onder leiding van een bevlogen dirigent en met muzikale begeleiding van een accordeonist, typisch Chinese liederen ten gehore te brengen. Het wandelpad dat langs het pleintje voert staat eveneens vol met Chinezen en een paar westerse toeristen. Een aantal van hen bracht zelfs hun liederenboek mee voor deze samenkomst.

Van een afstandje maak ik een paar foto’s, aangezien ik het niet gepast vond het koor te onderwerpen aan een fotoreportage. Daarna begeven we ons wat dichter naar het koor toe, zodat we wat beter naar hen kunnen luisteren. Al snel komt de camera toch weer tevoorschijn, want dit is té mooi en té bijzonder. We besluiten één nummer te filmen.
Peter vindt het welletjes en trekt zich terug voor een sigaretje. Ik besluit nog even te blijven. Dat moest zo zijn, want het werd hun beste optreden. Gepassioneerd beginnen drie vrouwen op opera-toonhoogte aan het lied, afwisselend bijgevallen door de mannen of de rest van de vrouwen. Als ze daarna gezamenlijk verder gaan, blijken de toeschouwers dit nummer allemaal te kennen en iedereen zingt uit volle borst mee. Ik kijk om me heen en moet concluderen dat ik de enige westerse toerist ben te midden van hen. Het is magisch!
Kippenvel en twee traantjes rollen langs mijn gezicht. Wauw, dat ik hier deelgenoot van mocht zijn!

Als je je ook wilt verwonderen, raad ik je aan op zondag naar het Jingshan Park te gaan. Doordeweeks wordt er in parken ook gezongen, gedanst en spelletjes gespeelt door de locals, maar zo’n groot koor als die zondag heb ik op andere dagen niet meer gezien ;)