Brazilië - ongekend achterland
Gewapend met een camera vertrok winnares van de Discovery Atlas-actie Harmke Westervelt met Columbus Reporter Auke Hulst naar het ruige, onbekende binnenland van Oost-Brazilië. Daar troffen ze een dor en gebarsten, maar prachtig achterland met als enige troost de stilte en de ongekend vriendelijke boertjes en cowboys.
Tekst Auke Hulst, Fotografie Harmke Westervelt
Brazilië
ongekend achterland
De mens gedijt overal. Of misschien is ‘gedijt’ het verkeerde
woord: de mens volhardt. Ook hier, in dit dorre achterland vol
cactussen en caatinga, struiken waaraan je de benen open haalt. Een
weg die steeds meer begint te lijken op gatenkaas kronkelt over de
uitgestrekte, golvende hoogvlakte. Dorpjes zijn dun gezaaid - het
lijkt alsof aan de horizon iemand met een grote haardroger het
laatste beetje vocht uit het land probeert te blazen. Je verwacht
er geen meertje, maar toch is ‘ie daar: een poeltje waarin dode
bomen staan. Een jongen in korte broek werpt zijn net uit en takelt
zowaar een lijvige baars uit het bruine water. Zijn familie -
moeder, twee zussen, twee puppies - staat erbij en kijkt ernaar.
Een verdwaalde geit loopt te klingelen bovenop een rots. We lopen
een tijdje met het groepje mee en proberen vergeefs een gesprek aan
te knopen.
Brazilianen spreken zelden Engels en zeker hier niet. Tien
kilometer verder nodigt een man ons binnen in zijn huisje van
gelige stenen. Een teeveetje - afgezien van een paar klapstoelen
zijn enige bezit - toont een dvd-opname van Freddie Mercury. De man
knikt en we zitten een tijdje tegen elkaar aan te zwijgen. Zijn
tanige gezicht verraadt een leven in wind en zon. Hij steekt zijn
duim op. Alles is goed. Okay. Bom. Dit is een kant van Brazilië
die vrijwel niemand kent. Niet de klamme hitte van het regenwoud,
niet de hectiek en het voortdurende feest van de stranden langs de
kust, niet het carnaval van
Rio de Janeiro. Nee, de sertão. Brazilianen spreken met
minachting over het volk dat hier leeft. Boertjes van buut’n, zijn
het, met dito accent. Maar hun land heeft een bezwerende
schoonheid; iets dat je gedachten doet oplossen of wegdrijven op
een droom. Het is het soort landschap waar ik van hou, met een
bevolking die de natuur niet dwingt maar ondergaat. De oudste
frontier in Amerika, zo heb ik gelezen, en toch heeft de mens er
nog nauwelijks zijn stempel op gedrukt.
Klik om te kijken of de papieren
editie of
de digitale
editie nog
beschikbaar is.
