Zuid-Afrika & Botswana
De tijd begint te dringen. Nog even en het is zes uur. Het tijdstip waarop elke dag de Zuid-Afrikaanse zon zakt met de onverbiddelijkheid van een guillotine. Dat lijkt niet erg, maar dit is the middle of nowhere, dit is de Kalahari-woestijn. En da’s geen plek om te verdwalen of te stranden. Er zitten inmiddels al uren op. Uren van jakkeren om maar voor het donker ergens een plek voor de nacht te vinden, de auto steevast achtervolgd door wolken stof alsof er brand woedt in de achterbak. Een rit voor slechte huwelijken. De onverharde wegen doen het chassis van de wagen zo hard rammelen dat elk gesprek bij voorbaat zinloos is.
Tekst Matthijs de Groot, Fotografie Louise ten Have
De cowboys van de Kalahari
Het landschap is onverminderd leeg en tot zo ver je kunt kijken
opgetrokken uit rode zandduinen met kleine toefjes groen. Een
uitgestrektheid die nietig maakt. En alles lijkt zo op elkaar dat
je je voortdurend afvraagt of je niet in rondjes aan het rijden
bent. Nergens een mens te zien, de laatste plaatsnaam zagen we
honderd-nog-wat kilometers terug: Hot-as-hell. Een intrigerende
naam, maar als de zon is ondergegaan daalt de temperatuur hier snel
richting vriespunt en wie weet wat er allemaal in het duister
rondsluipt. Nee, de tijd begint behoorlijk te dringen. Als de moed
bijna in de schoenen begint te zakken doemt er een bordje op in de
berm: ‘Gemsbokkie Plaashuis, guesthouse en boerderij van de familie
Botma’. Poeh, da’s net op het nippertje.
De wagen komt tot stilstand in een wolk van stof. Als het ergste
door de wind is weggevoerd blijkt er een man voor de oprit te staan
die naar een boerderij leidt. Een grote, gespierde vent met
priemende ogen die het bezoek van top tot teen minutieus en tergend
langzaam opnemen. In zijn hand heeft hij een zware moersleutel en
je ziet de spieren van zijn onderarm rollen als hij het zware stuk
gereedschap heen en weer laat zwaaien. Uitnodigend is anders. Een
beetje onheilspellend, eigenlijk. Wat muziek van Ennio Morricone
erbij en je hebt iets dat verdacht veel lijkt op de openingsscène
van een spaghettiwestern.
Klik om te kijken of de papieren
editie of
de digitale
editie nog
beschikbaar is.
