Verloren dromen
Krugerpark
Zuid-Afrika
Agrotewal
Verloren dromen
Anderhalf jaar lang zijn we bezig geweest met het maken van plannen om naar Zuid Afrika te gaan. En dan niet voor een reis maar om er echt te wonen. Om dit mooie plan waar te maken zouden we onze woning in Nederland moeten verkopen en dan zwaluwen. Dat is heen en weer reizen tussen Nederland en Zuid Afrika. Enfin, informatie gevraagd aan Nederlanders die al langere tijd een woning bezitten in het park waar we willen wonen. Zij waren zo lief om elke vraag uitgebreid te beantwoorden. Toen onze droom haalbaar bleek kwam het moeilijke moment om onze kinderen in te lichten.
Het is me heel zwaar gevallen om aan te geven wat onze plannen waren, schuldgevoelens overspoelden me. Slapeloze nachten heb ik ervan gehad. Mag je als ouders het ouderlijk huis verkopen om aan je eigen verlangens te voldoen? Kun je het maken om twee keer per jaar te vertrekken naar een land zover weg, waar de veiligheid minder groot is dan in Nederland. Waar je het risico loopt vertrapt te worden door een olifant, waar de schorpioenen door de woonkamer lopen, waar slangen in je tuin wonen. Onze jongste dochter is half twintig, heeft net een relatie beëindigd en moet het nu alleen zien te klaren. Hoe heftig moet het zijn om dan van je ouders te horen dat ze van plan zijn om je de helft van het jaar aan je lot over te laten. Ik moet zeggen ze hebben zich allemaal kranig gehouden, al zag ik de emoties over de gezichten vliegen. De een vond het een geweldig idee, de ander had het er moeilijk mee, maar gaf aan het ons best te gunnen. Langzaam heeft iedereen aan het idee kunnen wennen en vertrekken we in september om huizen te gaan kijken, gesprekken met makelaars te voeren en natuurlijk ook, om weer eens in het voor ons zo magische Afrika te zijn.
De eerste week gaat zoals gepland, we bekijken veel huizen, bepraten mogelijkheden en gaan tussendoor een paar keer naar het Krugerpark. Dat kan omdat het park waar we willen kopen, het Marlothpark, grenst aan het Krugerpark. Toch heb ik die week al twijfels, doe ik er goed aan om zo’n grote stap te zetten. De ene nacht rennen de apen krijsend over het dak, de andere nacht worden we bezocht door een gigantische varaan, die de volgende dag onder het dak vandaan kruipt. Waar ik overdag onverschrokken op wilde dieren toeloop, ben ik in het donker een stuk minder dapper. Manlief neemt bij het eten een heerlijk Zuid Afrikaans wijntje, maar valt dan steevast in een diepe slaap. Hij hoort de nachtelijke geluiden niet, het zoemen van de minuscule mugjes, die soms zelfs onder de klamboe zitten en een wegschietende hagedis bij een toiletbezoek zal hij niet zien. Maar goed, ik spreek mezelf eens krachtig toe, de geluiden daar wen je aan en och zo’n onschuldig reptiel, een kniesoor die daar op let. En dat de buren ver weg wonen en vaak afwezig zijn, dat mag de pret toch zeker niet drukken.
Gelukkig hebben we ons droomhuis die week nog niet gevonden, maar dat geeft niets, we moeten tenslotte ons eigen huis nog verkopen. We gaan op pad, dwars door Swaziland, zakken we langs de kust tot Kaapstad, dan vliegen we naar Johannesburg voor de laatste twee weken Krugerpark. Tenminste dat is het plan. Veel RR’s hebben mijn blog gelezen en weten inmiddels dat mijn man ziek werd. Zo ziek, dat ik hem na een week tobben naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gereden heb, zo’n 75 km van onze overnachtingsplaats. Terug naar Nederland was geen optie, hij wilde blijven. Iedere dag hoopte hij wat beter te zijn dan de dag ervoor en dat is ook wel zo gegaan, alleen bleef de moeheid aanhouden. Zelfs de weken in het Krugerpark maakte hem niet zo gelukkig als anders. Ondertussen heb ik te maken met een zieke man, die al is hij geen lastige zieke toch een stempel drukt op de vakantiedagen.
Thuisgekomen knapt hij maar langzaam op en is de twijfel nog groter geworden. Kan ik en wil ik nog wel ons huis verkopen waar we al bijna 40 jaar wonen. Bij slecht weer, is wonen in een camper in Nederland niet ideaal en zeker niet met een man op leeftijd die niet helemaal gezond is. Maar een nog groter dilemma wil ik met mijn man in een camper wonen (niet al te groot) als hij ziek is? Kan ik wel op een paar vierkante meter wonen en gelukkig zijn, als hij sikkeneurig, chagrijnig is door ziekte en zeer? Sla ik hem niet de hersens in met de koekenpan als de muren op me afvliegen? Ik ben bijna bang voor mezelf als ik dat denk. De vechtlust is wel weggezakt met het ouder worden, maar vroeger ging ik een vechtpartij niet uit de weg. Nog voor we deze week naar de specialist zijn gegaan voor een controle van zijn nieren, heb ik de knoop doorgehakt.
Ik zou dolgraag maanden per jaar wonen in het Marlothpark, maar het offer is te groot. Er zijn teveel onzekere factoren, twijfels en het ziek worden van Hans heeft mij laten zien hoe je leven dan verandert. Ook als je in een mooie zonnige omgeving bent. Mijn man zet zijn schouders onder een inpandige verhuizing. Al dagen is hij bezig om zijn treinkamer leeg te halen, alle beschikbare ruimte staat vol dozen, stukken hout en treinen in allerlei soorten en maten. Behangen, witten, schilderen een nieuwe vloer en dat alleen om voor mij een echte slaapkamer te creëren na 38 jaar slapen op zolder. Zo verwerkt hij zijn teleurstelling.
En ik…. Ik gebruik net als anders deze site om mijn vervlogen droom te delen met anderen die begrijpen hoe het moet zijn om te weten dat Zuid Afrika voorlopig niet meer binnen je bereik is.
Wat overblijft zijn de reizen met de camper en als ik eerlijk ben is dat geweldig!
Foto's
