Zuidelijk Tunesië image
Lkoedam

Zuidelijk Tunesië

In de Sahara voert de mens een voortdurende strijd met de elementen. Extreme temperaturen, schurende zandstormen, schaars voedsel en water. Wie in de woestijn woont, moet geen ondoordachte dingen doen. De Berbers in het zuiden van Tunesië kennen van oudsher alle overlevingstactieken. ‘Als je elke ochtend kamelenmelk drinkt en dat aanvult met wat vlees en dadels heb je nauwelijks nog ander voedsel nodig.’



Tekst: Gerbert van der Aa, Fotografie: Tom van der Leij



Land van kamelenmelk en honing



Een witte vrachtwagen vol zakken veevoeder staat geparkeerd langs de weg. Bij een klein kantoortje even verderop staan mannen in de rij, te wachten om een aantal zakken te kunnen kopen. In Ksar Ouled Aoun, een klein plaatsje aan de rand van de Sahara, hebben veehouders de afgelopen weken steeds meer moeite om voedsel voor hun dieren te vinden. De vlaktes in de omgeving, waar ze hun geiten en kamelen laten grazen, zijn verdord. ‘Het heeft al drie jaar niet geregend’, zegt Nourdine ben Atia (28), een magere man met een bruin uitgeslagen gebit. ‘Daardoor is er geen gras meer voor onze dieren. Voedsel kopen bij een handelaar is de enige manier om mijn beesten niet te laten creperen.’



Nourdine is een van de wachtenden in de rij. Nadat hij de handelaar heeft betaald, krijgt hij een bonnetje waarmee hij bij de vrachtwagen zijn zakken voer kan ophalen. Ik wandel met hem mee. Stokoude pick ups van het merk Peugeot, die overal op het Tunesische platteland dienen als werkpaard, staan rondom de vrachtauto. Stuk voor stuk worden ze volgeladen, totdat ze bijna bezwijken onder hun last. ‘Het zijn moeilijke tijden’, zegt Nourdine, die uit een familie stamt van semi-nomaden. Ze pendelen op hun neer tussen hun huis en het tentenkamp waar hun vee graast. ‘Dat het hier weinig regent is normaal’, zegt Nourdine. ‘Maar drie jaar achter elkaar geen neerslag is wel heel extreem.’



In een wit geschilderd gebouwtje langs de straatkant kijkt een aantal mannen naar een voetbalwedstrijd op televisie. Ook zij klagen over de uitblijvende regen. Nourdine, die ongeveer vijftig stuks vee zegt te hebben, kijkt me zorgelijk aan. ‘Het leven op het platteland is hard’, zegt hij. Om toch genoeg geld te hebben, vertrekt hij regelmatig naar het buurland Libië om als handelaar wat bij te verdienen. Hij wijst naar het vest dat hij draagt, een beige model met veel opbergzakjes en ritssluitingen. ‘Dit soort kleding is in Libië stukken goedkoper dan hier. Regelmatig importeer ik dozen vol naar Tunesië, om ze met winst te verkopen. Alleen als boer red ik het niet.

 



Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.