Blog van de week: Heibel in de Ngorongoro krater
Elke week kiest Columbus Travel de blog van de week uit de blogberichten van onze community. Deze week duikt Reisreporter pkoelewijn het verleden in en vertelt over een enthousiaste reisfotograaf en de bijbehorende frustraties.
Scan van een foto uit maart 2013, Tanzania
(Foto: Reisreporter pkoelewijn)
Je hebt je reisgenoten niet altijd voor het uitkiezen. Reisreporter pkoelewijn deelt zijn vervelende (en herkenbare) ervaringen tijdens een trip naar de Ngorongoro op een grappige manier.
Dat moest mij natuurlijk weer overkomen. Een fanatieke
reisgenoot en fotograaf die vindt dat hij altijd vooraan moet staan
om zijn perfecte wildplaatjes te schieten. Er mag natuurlijk geen
grassprietje of takje tussen zijn lens en het beoogde dier komen,
want dat ziet er niet uit! Ja, in die tijd fotografeerden we nog
Analoog en nee, van Photoshop had nog niemand gehoord. Takjes en
sprietjes waren moeilijk weg te poetsen, laat staan dat je complete
leeuwen kon verplaatsen naar een betere plek om de compositie van
de foto te verbeteren.
Het begon al op de eerste de beste dag toen we nog vreedzame
giraffen aan bomen met groene blaadjes zagen knabbelen in het
Arusha
National Park. Meneer de fotograaf, laten we hem voor het gemak
Derk noemen, duwde me voortdurend opzij omdat hij die lange nekken
natuurlijk niet halverwege wilde afsnijden. Ik stond rustig met
mijn verrekijker naar de prachtige wimpers van zo'n fraai getekende
langnek te kijken, toen ik de eerste por in mijn zij mocht
ontvangen. Sorry, zei ik nog beleefd, maar dat leek Derk niet te
horen vanwege zijn luid ratelende camera......
Na nog een aantal voorvallen van deze aard besloot ik de dag als
verloren te beschouwen en stelde ik mij steeds bescheiden
op achter de brede rug van Derk als hij tot de aanval leek
over te gaan. Morgen zou ik er wel voor zorgen om in een een andere
landcruiser terecht te komen.
Helaas, dat plannetje mislukte. De chauffeurs van de vier auto's
hadden elk hun passagiers van de eerste dag al geannexeerd in de
terechte verwachting dat de hechte band die zij met een vast
groepje zouden kunnen opbouwen uiteindelijk een grotere fooi zou
opleveren......met het gevolg dat ik de volgende dag beleefd, maar
vastberaden weer naar mijn landcruiser met chauffeur Issa en vriend
Derk werd verwezen. Met Issa was niks mis. Hij kende de officiele
en popualaire namen van alle planten, bomen en dieren en hij sprak
ook nog een paar woorden Nederlands. Die dag had ik geen last van
Derk, want hij was, op mijn voorstel, op de stoel naast Issa
geplaatst en daar had hij ongehinderd zicht op alles wat bewoog of
stilstond. En Issa boog, indien nodig, slaafs opzij.
De derde dag ging het weer fout. Een andere reisgenoot wilde naast
Issa zitten, dus cruisde ik door de
Ngorongoro krater, ja mensen., die caldera is gewoonlijk het
paradijs op aarde, met Derk aan mijn rechterzijde. We hadden al
snel geluk! Er was een groepje "treelions" , oftewel boomklimmende
leeuwen gesignaleerd. Issa racete daar op af. Jammergenoeg bevonden
de bomen zich aan de linkerkant van de auto en ik had me nog maar
net opgesteld met mijn verrekijker of hij werd mij wreed uit handen
geslagen door de teletoeter van een hoogst opgewonden
Derk.
Met een fraaie boog vloog mijn verrekijker de alang-alang in en het
SWAROVSKI gevoel kon ik voor de rest van de reis vergeten. Ook
Derek was niet blij want door het kabaal dat ik maakte bij de
lancering van mijn apparaat, verdwenen alle boomklimmende leeuwen
brullend achter de bosjes.
