Niet via de weg naar het dorp, maar tussen de huisjes over glibberige paadjes, langs huisvuil en blaffende honden. Eventjes zitten op een provisorisch gemaakt bankje voor een blauw huisje op palen. Om ons heen bladeren van bananenbomen. Ik kijk naar boven en zie het gezicht van een vrouw om het hoekje kijken. Een luide schreeuw naar de buurvrouw. Diverse vrouwen komen bij ons staan en zeggen wat in een Angolees Creoolse taal. We verstaan elkaar niet, maar toch lijken we elkaar te begrijpen (denk ik). De bevolking in dit deel van het eiland schijnt lang geleden vanuit Angola per ongeluk op dit eiland te zijn gekomen. Een slavenschip dat voor de kust strandde. Hierdoor een bijzondere cultuur en taal. We vervolgen onze weg. We weten dat als we maar naar beneden de paadjes volgen, we vanzelf bij de zee aankomen. (mooier bij vergroten)