Blog van de week: Bombarie op safari
Elke week kiest Columbus Travel de blog van de week uit de blogberichten van onze community. Deze week neemt Reisreporter neretslok ons mee op safari in Etosha. Net op het moment dat hij oog in oog met een neushoorn staat, gaat zijn telefoon…
Denk je lekker ontspannen een safari te gaan maken, komen er op het laatste moment een stel luidruchtige Italianen aan die uitgerekend bij jou in de jeep gaan zitten. Dit én meer overkwam Reisreporter neretslok tijdens zijn gamedrive in Etosha, Namibië.
Italianen. Ik ga hier niet beweren dat ik iets tegen 58
miljoen van onze medewereldbewoners heb, maar ja, die 58 miljoen
meegeleverde monden…. Deze lijken in Italië louter voor één doel
gemaakt te zijn en dat is voortdurend, zonder ophouden, zoveel
mogelijk bewegen en geluid voort brengen. Ik heb ze kirrend,
joelend en schreeuwend, struikelend over hun woordenerupties, Duin
45 zien oprennen, de serene plek met de prachtige rode zandduinen
in het zuiden van Namibië. De
woestijn moet moeite gehad hebben met dit decibellenbombardement.
In de Sesriemkloof, even later en niet ver daar vandaan, dachten we
als eerste en enige in de kloof af te dalen, totdat zich twee
bussen met Italianen meldden. In een oogwenk werden we door de
tetterende mierencolonne verpletterd.
Silenzio heeft in Italiaanse woordenboeken een onbeduidende plek in
het aanhangsel, als het er al in staat. Drie medereizigers van de
internationale groep waarmee we door Namibië trekken komen ook uit
Italië. Zelfs als de groep na honderden kilometers hobbelen
collectief in slaap gesukkeld is, gaan drie monden onvermoeibaar
door. Ik geef het je te doen: verzin maar eens stof om een hele dag
vol te kletsen, iedere dag. Eigenlijk zou dit alleen al bewondering
moeten afdwingen.
Het op luide toon voeren van de conversatie is niet zo bevorderlijk
voor de kans op het zien van wild. Maar ja misschien is dat voor de
familie ook niet eens de bedoeling. Er is aanvankelijk ook niet
veel te zien. Zebra’s, een oryx, twee giraffen. In stilte hopen wij
op meer spectaculaire ontmoetingen.
[…]
’s Avonds krijgen we een voorstelling bij de waterplaats in
het kamp. Een olifantenfamilie meldt zich op de bühne. Niet lang
daarna volgt een klein neushoorngezinnetje. Ademloos en muisstil
kijken we toe. Geen Italiaan te bekennen nu, die zitten nog aan de
pasta, dus is het ook echt heel stil.
De olifanten tolereren twee drinkende giraffen, maar de
aanwezigheid van de neushoorns wordt niet op prijs gesteld. Op niet
mis te verstane wijze wordt de neushoorns te kennen gegeven dat ze
hier maar beter kunnen ophoepelen. Mokkend sjouwen de neushoorns
onze kant op. Ze willen blijkbaar niet meteen afdruipen, maar
zoeken wel de veilige buitengebieden op. En zo’n buitengebied
bevindt zich vlak voor onze neus. Het is indrukwekkend: op nog geen
drie meter afstand kijken we tegen de kop van het mannetje aan. Hij
kijkt ons recht in de ogen, met slechts een muurtje van één meter
hoog tussen hem en ons. Onze adem stokt, zou hij?
Zou hij...? En wat ging er vooraf aan het verhaal met de Italianen? Lees hier het hele verhaal van Reisreporter neretslok.
