Mauritius: De dichter, de Dodo en het demasqué
Mauritius
Afrika
Awesomemore
Mauritius: De dichter, de Dodo en het demasqué
Hoe anders zal het eruit hebben gezien toen de eerste Nederlandse zeelieden eind 16e eeuw op het paradijs afstevenden, aan land gingen en het hof van Eden naar hun prins, Maurits van Oranje vernoemden. Zagen zij vanuit het kraaiennest wat wij nu vanuit het raampje van onze Boeing zien: Witte stranden, brandend suikerriet en kleurrijke huizen op een eiland omringt door azuurblauwe inktvlekken?
Boudewijn Büch wees ons de weg naar Mauritius. Zijn fascinatie met de Dodo kwam boven borrelen tijdens het plannen van een vakantie. Met de atlas open op tafel, Google Earth en internet paraat, waren we op zoek naar een nieuwe bestemming. De herinnering aan Büch kwam boven en werd versterkt door flashbacks van de Donald Duck en Douwe Dabbert. Dabbert was niet het favoriete personage die wekelijks in de brievenbus landde, maar de Dodo die hem vergezelde als levende knapzak is blijven hangen.
Mauritius it is en een paar maanden en 11 uur vliegen later landen we in het paradijs.
Mauritius is een pleisterplaats voor pas gehuwden. Die kunnen in prachtige resorts heerlijk bijkomen van alle huwelijksactiviteiten en na een paar weken weer gebronsd en voldaan naar huis. Wij hebben echter niet net een bruiloft achter de rug, dus kiezen we voor kriskras over het eiland reizen per bus.
De warme tropenlucht verwelkomt ons op Sir Seewoosagur Ramgoolam International Airport. Al snel verdwijnt de Nederlandse oktoberkou uit de botten. Na het droppen van de rugzakken in een hotelletje met uitzicht op zee, staan we binnen een uur tussen de Mauritianen. Wat een toverbal! De bevolking is een mix van afstammelingen van Afrikanen, Indiërs, Chinezen, Arabieren en wat Europeanen. De tempel, kerk en moskee staan broederlijk naast elkaar. Later begrijpen we van de bewoners dat ook deze idyllische meltingpot achtergestelde groepen kent. Maar tijdens het hoogtepunt van de festiviteiten waar we nu tussen staan (vissen vangen uit een mega badkuip) zien we een prachtig samenzijn van de wereldbevolking op microformaat. Ook tijdens de trek over het eiland is dit een terugkerend thema. Na verloop van tijd valt echter te concluderen dat de Indiërs de bovenklasse vormen en de Afrikanen onderaan de welvaartsladder staan.
Het reizen per openbaar vervoer is prima te doen. Dan weer zit je tussen scholieren in uniform, vervolgens tussen de landbouwers van de suikerrietplantages, bejaarden en het nodige pluimvee. Af en toe moet er een taxi aan te pas komen om het laatste stukje naar een afgelegen verblijfplaats te overbruggen. Een waar genot is de keuken van deze voormalige Nederlandse kolonie. Frans, Chinees, Indisch en Creools vormen de basiselementen en van daaruit worden tongstrelende combinaties of rechtoe-rechtaan gerechten bereid. Vis, schaaldieren, kreeft, kip, curry, maar ook kikkerbillen en wild zwijn staan op het menu.
Het begin van het einde van de natuur op Mauritius was de landing van de Hollanders. De reuzenschildpad, fauna en natuurlijk de Dodo legden het loodje. Nu lopen er wilde zwijnen en herten rond. Als we ergens in een soort château als enige gasten aanschuiven, uitkijken over het eiland en worden getrakteerd op een vliegshow van enorme fruitbats, komen er nog 2 mensen aan. Gestoken in jagerskleding maken we uit het gesprek tussen vader, zoon en de begeleidende gids van het château op dat ze net op jacht zijn geweest. Het geschoten wild ligt achterin de jeep en de Russische vader wil dat zijn zoon morgen als ze terugvliegen de opgezette kop van zijn eerste gedode hert mee kan nemen. De gids gaat voor een paar honderd dollar aan de slag met dit verzoek....
Maar in de verschillende reservaten wordt gewerkt aan herintroductie van reuzenschildpadden, bomen en planten. De roze duif is extreem zeldzaam, maar op de weg terug. Er is een indrukwekkende botanische tuin uit de 19e eeuw, je kunt zwemmen met dolfijnen, vogels spotten en er zijn uitgestrekte natuurparken ingeklemd tussen de rietvelden. De Dodo is helaas gereduceerd tot een symbool, een legende, een botje in de verzameling van Boudewijn Büch.
In het natuurhistorisch museum van de hoofdstad Port Louis staat een model van de Walgvogel, zoals de Nederlanders het beest noemden. Omdat de Dodo de sleutel is van onze reis naar dit prachtige eiland en als symbool zo aanspreekt lopen we gespannen het museum binnen. We zijn de enige bezoekers en hebben direct het gevoel dat we in een museum van een museum lopen. Alles is hier oud en half vergaan: de opgezette dieren zijn door het gebruik van liters vernis veranderd in glimmende karikaturen, vlinders en insecten zijn tot stof vergaan, het sterk water in de potten met vissen is half verdampt en het gebouw kraakt, zucht en steunt. Een reis in de tijd! Uiteindelijk komen we bij waar het ons om ging, de vitrine met de Dodo erin. Door het vieze glas zien we de opgeblazen kip staan, omringt door verkleurde plastic planten. Het is een treurig gezicht en daarom klopt het. De Dodo is tenslotte geen symbool van hoop zoals de Panda is. De Dodo is een waarschuwing uit het verleden, de demasqué van de mens en de begrijpelijke fascinatie van dichter Büch die ons naar dit Hof van Eden bracht.
Foto's
