In de oases is het gebruik van water al eeuwenlang goed georganiseerd. Zo werden bij de bronnen putten aangelegd met katrolsystemen om het water uit de diepte naar boven te halen. Bovendien legde men een systeem van kanalen aan om het water van aan de bron over de hele oase te verspreiden. Deze kanalen noemt men ‘seguias’. Vanuit de oase van Tafilalt heeft men zelfs een ingenieus systeem van ondergrondse kanalen, khetarras, aangelegd om het water van de Ziz-rivier over een afstand van ruim 150 km af te leiden naar de oase. Een belangrijk voordeel van deze ondergrondse waterlopen was dat het water werd afgeschermd van de zon en dus niet verdampte.
De khetarras werden al in de veertiende eeuw aangelegd. Het systeem was ‘geïmporteerd’ uit Perzië, het huidige Iran. Doorheen de geschiedenis werden de khetarras onderhouden door de khettater, een sociale klasse die zich hierin had gespecialiseerd. Hoewel deze arbeiders een manueel beroep uitoefenden, genoten zij veel aanzien. De hele gemeenschap was immers afhankelijk van het water dat werd aangevoerd door de khettaras en daarom was het onderhoud van de waterlopen erg belangrijk.