Op de trein van begerir naar Safi staarde dit jongetje ons de hele tijd aan. Het was een jongetje met een verstandelijke beperking dus die kunnen nog meer staren dan andere kinderen. Om het jongetje te vermaken ben ik op den duur nederlandse kinderliedjes gaan zingen met hem. "Klap is in je handjes" en dingen als "papagaaitje leef je nog". Hij vond het erg leuk, maar ook zijn moeder. Toen we in Safi aan kwamen stond ze erop dat we bij haar zouden slapen die avond. Met een flinke taalbarriere communiceerde we met handen en voeten. Met een beetje frans en arabisch hebben wij een bijzondere dag daar gehad met veel eten. Als aandenken heb ik wat foto;'s voor haar geschoten. Persoonlijk is deze mijn favoriet omdat het mooi de emoties weergeeft van 'kinder verdriet'en een moeder die geduldig blijft troosten. (Helaas heb ik niet meer het orginele formaat van de foto)