Trektocht door Marokko. Dag 8, Deel II. Meknes.
Meknes
Marokko
Nelita
Trektocht door Marokko. Dag 8, Deel II. Meknes.
Dag 8, Meknés. Zaterdag, 24 maart 2012.
Zodra je deze oude koningsstad hebt gezien zal het je niet verbazen dat het op de werelderfgoed lijst van Unesco is gezet.
Wandel door het paleizencomplex met de tuinen van de sultans, over pleinen en langs de fraaie stadsmuren, met de wereldberoemde Bab Mansour.
Die biedt toegang tot de medina en dateert uit 1732. Deze stadspoort is het bekendste bouwwerk van Meknés.
De poort heeft 3 bogen en is rijkelijk gedecoreerd met keramiek.
De marmeren zuilen komen uit Volubilis.
Helaas tasten de uitlaatgassen van deze tijd het bouwwerk ernstig aan, waardoor het steeds meer van zijn kleurenpracht verliest.
In de medina en op de Arabische souk kom je weer ogen en oren tekort.
Wil je een echt oude medressa (Koranschool) zien ?
Die van Meknes stamt uit de 14e eeuw.
Veel toeristen laten Meknés, de kleinste van de 4 koningssteden (500.000 inwoners) links liggen.
Ten onrechte, want in deze stad, die werd gesticht in de 12e eeuw en in de 14e eeuw tot hoofdstad werd gemaakt, heerst nog een authentieke Marokkaanse sfeer.
De betoverende oude binnenstad is nog bijna intact.
Ook vindt je er de bekende en schitterende stadspoort Bab Mansour en het mausoleum van Moulay Isma´il, de Zonnekoning van de Maghreb. ( bron Marco Polo).
Met al deze gegevens op zak trokken we de stad in.
Brigitte en Maurice hadden genoeg foto en video kaartjes bij zich.
Ook Anja was goed voorbereid en kreeg een vervolg mini cursus fotograferen van Maurice.
Ik knipte maar een eind weg. Er was zoveel moois en interessants te zien
Het bijzonder mooie mausoleum van Mouley Isma´il bevindt zich in een sierlijk geel gebouw en mag ook door niet-moslims bezichtigd worden, op voorwaarde dat je je schoenen uittrekt.
Het gebouw bevindt zich in een gezellig straatje met veel winkeltjes en eethuisjes.
Dat werd dus eerst uitvoering bekeken en gefotografeerd.
De Marokkaanse wand- en vloerkleden waren favoriet in deze straat.
De pilaren werden gebruikt om ze aan de toeristen te showen.
Men liep daar al vooruit op het versieren van lantarenpalen en hekken, zoals je nu bij ons veel ziet.
De stadspoorten zijn erg fotogeniek en de bevolking is erg vriendelijk.
Er heerst hier een gezellige sfeer, dus het was al een goede start.
Daarna gingen we het mausoleum binnen. Inderdaad de schoenen uit !!
De Zonnekoning van de Maghreb, Moulay Isma´il, liet de grootste stallen van het land bouwen.
Hij bezat 30.000 slaven en huwde 500 vrouwen, nadat hij werd afgewezen door Marie-Anne van Bourbon.
Zij was de buitenechtelijke dochter van de Franse koning Lodewijk de XIV.
Zijn spilzucht bracht het rijk op de rand van de afgrond en bezorgde de stad bombastische bouwwerken ( Marco Polo).
De ingang van het mausoleum was een prachtige zware deur waar we doorheen konden stappen.
Eigenlijk waar we ín konden stappen.
De onderkant van de deur blijft altijd gesloten, dus eigenlijk een extra drempel, zodat bij veel regenwater de boel niet zou onderlopen.
Dat zie je ook veel in restaurants en bij de hotels.
Dus niet je nek breken en je zware koffer goed optillen
De binnenplaats was geheel geel geschilderd en de muren waren bekleed met mooie tegels.
In het midden stond een fontein met heerlijk koel water.
Ook het interieur was prachtig met de mooie mozaïeken en veel filigraan houtsnijwerk, dat we later in de Koranscholen weer zouden zien.
Het daglicht kwam door de koepels naar binnen en gaf een mooie sfeer.
Mooie bewerkte deuren en imposante kroonluchters.
Zouden de vele pilaren ook uit Volubilis komen ?
De bewakers waren erg vriendelijk en lieten zich graag door ons fotograferen.
Daarna gingen we op zoek naar de ondergrondse Christelijke begraafplaats.
Anja had daar over gelezen.
Samen gingen we op zoek en kwamen uit op een heel groot ommuurd plein. Overal stonden kleine torentjes op het plein.
Dat bleken de luchtgaten van de gevangenis te zijn.
Nadat we ons hadden aangemeld daalden we af in de kelders.
Lange gangen met diverse nissen en die van buitenaf zichtbare luchtgaten.
Door die luchtgaten kwam mooi licht dat toch een onheilspellend gevoel gaf.
Je moest er niet aandenken lang onder de grond te zitten, vastgebonden aan kettingen en waarschijnlijk op water en brood.
Voor de fotografen was het helemaal een walhalla, een geweldig fotogeniek complex en we hebben daar ook heel wat tijd doorgebracht.
Foto's
