Al maanden geleden planden we dit moeder-dochter weekendje naar Marrakech. Voor ons alletwee de eerste keer op het Afrikaanse continent. Voor mijn moeder die het liefst op alles vooraf georganiseerd heeft een heel avontuur.

Zodra we aankomen op het vliegveld worden we opgehaald door een taxi van het hotel, onderweg moet mijn moeder haar best doen om langs het dierenleed te kijken. Ook ik sta weer verbaast van de hectiek van het verkeer en de amicaliteit van de politiemannen en militairen, die hier overigens in overvloed zijn. Ze houden hier van uniformen maar het gezag lijkt vooral schijn te zijn.
We lopen door een klein steegje en mijn moeder krijgt het toch wat benauwd: “Ik denk dat we moeten zorgen voor het donker terug te zijn, het lijkt me niet veilig hier in het donker te lopen”.

We verblijven in het kleinschalige Riad dar Elma , waar we hartelijk ontvangen worden door de gastvrouw waar we worden rondgeleid. Een mooi dakterras waar je in November zelfs nog in de schaduw kruipt vanwege de felle zon. De Riad heeft 5 kamers en is helemaal herbouwd met een authentieke sfeer. De kleine omvang maakt deze riad een knusse plek waar je persoonlijke aandacht krijgt. De gastvrouw en kokin gaan “the extra mile”, ze doen hun uiterste best om aan onze wensen te voldoen omtrent voedsel intoleranties.

We verkennen de volgende twee dagen de gigantische stad van marrakech met zijn fantastische paleizen en parken. Overal staan sinaasappelbomen en ander fruit word in overvloed op straat verkocht. Elk gebouw, elke straatlantaarn en zelfs de straten zijn versierd. In de krappe straatjes van de souks racen de brommers je voorbij en proberen mannen met handkarren zich door de menigte te wurmen. “Ongelofelijk dat het altijd goed gaat” merkt mijn moeder op. Maar het gaat niet altijd goed, want wanneer we in een winkeltje staan stoot een brommer tegen een standje aan wanneer hij probeert te keren. De winkelier kijkt geschrokken, de man op de brommer ook. Maar er valt niets, er breekt niets dus de mannen lachen vriendelijk naar elkaar en vervolgen hun dagelijkse bezigheden. Hoe wij hier in Nederland een gigantisch probleem van zouden maken, leggen deze mannen zich er heel makkelijk bij neer. En zo hoort het toch ook eigenlijk?

De gemoedelijkheid van de lokale bevolking is overal te merken. Hier en daar probeert men je te overtuigen mee te lopen of wil men je de weg wijzen, maar over het algemeen is iedereen uiterst vriendelijk. Iedereen zegt gedag, iedereen lacht en iedereen helpt. Weet een local het antwoord op je vraag niet, dan word de buurman erbij gehaald en een moskeeganger die langsloopt, totdat iemand het antwoord voor je heeft.

In het donker lopen we terug naar de Riad, door het enge steegje. Maar zo eng is dat steegje eigenlijk niet in het donker. De stad leeft op. Brommers rijden langs, ouders lopen er met hun kinderen, jonge mannen staan gezellig te kletsen voor hun gesloten slagerij. We lopen het zijstraatje van de riad in en worden bij de deur opgewacht door meer dan 10 kinderen die uitbundig lachen en giechelen wanneer we “bonjour” zeggen. Ondanks ons gebrekkige Frans is er toch snel een klik met de kinderen. Wanneer we ‘s avonds op de binnenplaats van het hotel zitten horen we de kinderen op straat nog tot laat spelen en muziek maken. Het is genieten om hen plezier te horen maken.

Het is sowieso een cultuur om van te genieten.