Met kippenvel op mijn arm kijk ik zelf naar deze foto. Het gevoel wat ik een jaar geleden had komt meteen weer boven drijven. Toeristen in de duinen van Erg Chebbi, met verbazing zie ik ze gaan. Natuurlijk zijn we niet de enige buitenlanders in Merzouga. Maar wel één van de laatste in dit stuk woestijn. Verheugd om nog anderen te zien maar meteen ook een gevoel van wat doen jullie hier in mijn achtertuin.

Bijzonder toch hoe een mens in elkaar steekt, Erg Chebbi was toen echt van mij. Corona doormaken in Marokko heeft me veel inzicht in mezelf gegeven. Ik weet nu hoe het is om ergens lang te blijven zonder een reële mogelijkheid om weg te gaan wanneer je wilt. Gevangen op een plek waar ik zo graag ben is toch heel anders dan vrije keus.