Een verblijf in Azrou een stadje in het Midden-Atlas gebergte is niet compleet zonder een bezoek aan de berberapen. We hadden al eerder de apen bezocht in het grote cederbos, op een paar kilometer rijden van de camping. Dus ik had een andere plek in gedachten. Ook niet al te ver weg en met een parkeerterrein wat wij nodig hebben om de camper veilig een paar uur te kunnen laten staan. In de berm zou misschien wel kunnen, maar dat voelt voor ons niet goed en de meeste bermen zijn smal en oneffen ook niet ideaal voor de camper. We gingen vol goede moed op pad en voor het eerst sinds dagen ook weer met een extra vest, het kan immers erg koud worden in deze omgeving.

Mijn man loopt niet zo best dus een korte tocht, zou meer dan voldoende zijn. Ik nam een pad waar ik geen andere mensen zag, dat vind ik altijd het prettigst, luidruchtige toeristen staan me tegen zeker met busladingen tegelijk. Het bos werd donkerder en natuurlijk geen aap te zien, eigenlijk helemaal niets alleen bomen zover het oog reikte. "Moeten we nog ver," hoor ik achter mij? Ik heb geen flauw idee maar ik houd mijn mond en doe maar alsof ik weet waar ik heen loop. Ik kan een koude rilling niet onderdrukken, hier in de schaduw zonder echt daglicht loopt de temperatuur snel terug. Het pad stopt ineens en een smal paadje voert ons verder het bos in. Rechts, rechts en dan nog eens rechts en we zouden weer op de weg terug moeten komen. Ai ergens doe ik iets niet helemaal goed en we sjokken verder. Het is doodstil, ik hoor zelfs geen vogels fluiten en de felbegeerde apen zijn natuurlijk niet in een verlaten bos te vinden. Het gemopper van mijn man wordt zachter, de arme ziel kan mij niet bijhouden, al loop ik zelf ook niet meer al te best. Net als ik de hoop op een snelle terugtocht begin te verliezen, laat de zon haar stralen door de bomen vallen. Dit vond ik zo adembenemend mooi, dat alle pijntjes vergeten waren.

En het juiste pad, vonden we niet lang daarna.