We hebben net onze 5-daagse trekking door de Dogon afgesloten als we onderweg een groep nomaden tegenkomen. Ze hebben een ezelkar waar wat kinderen en oudere mensen op zitten. De rest reist per ezel en hun hele hebben en houden past op de ezeltjes. Het is een bijzonder bestaan, waarbij niet gehecht wordt aan materiële zaken. Je hebt alleen wat je echt nodig hebt om te overleven. Van de doeken en matten bouwen ze een hut. Die zijn uiteraard zeer primitief, langs de Niger hebben we ze veel gezien. Deze groep nomaden kijkt ons wat aarzelend aan, het is duidelijk dat ze niet gewend zijn om toeristen te zien en vragen zich af wat wij daar doen. Wij zijn super blij dat we dit fantastische land nog hebben kunnen bezoeken. Wij waren er in 2003 en helaas heeft zich nadien een ramp voltrokken die nog steeds voortduurt. Of we ooit nog terug kunnen?