Met de trein dalen we langzaam af van Fianarantsoa naar Manakara in het zuidoosten. Het is een tocht van slechts 180 km, maar door het slechte spoor - in de Trotter wordt zelfs aangegeven dat je de treinreis met gevaar voor eigen leven maakt - de vele (lange en stikdonkere) tunnels, vele bochten en idem dito stops, duurt de treinreis de hele dag en een deel van de avond. Het is echter een fantastische reis. Dat begint al op het station. De vertrektijd van de trein staat op 07.00 uur, maar je moet ruim van te voren op het station aanwezig zijn. Om 06.00 wurmen we ons door een gigantische mensenmassa de stationshal in. Overal enorme bagagebundels. Na drie uur wachten gaan de deuren naar het perron open en er volgt een ware wedloop - voor zover dat mogelijk is in de drukte - naar de trein. Bezweet bereiken we eindelijk de trein en dan op zoek naar de gereserveerde zitplaatsen. Eindelijk vertrekt de trein en bijna meteen rijden we al door prachtige landschappen met rode aarde, langs schitterende rijstvelden, koffie-, thee- en bananenplantages.
Op ieder stationnetje waar we stoppen staan volwassenen en kinderen met eten, drinken, souvenirtjes en wat al niet meer. Opvallend is dat in ieder dorpje waar we stoppen andere etenswaren aangeboden worden, variërend van samosa’s, rivierkreeftjes, pindakoekjes, pepertjes, vanillestokjes, allerlei vreemdsoortige vruchten, rijsthapjes gevuld met gehakt en uitjes, gefrituurde bananen, maniok en gehakt in banaanbladeren, oliebolletjes en wat al niet meer. Bij de meeste dorpjes staan we zo’n 15 tot 30 minuten stil. Tijd genoeg om even buiten rond te lopen en wat te kopen. Ik denk dat ik bijna alle hapjes wel geprobeerd heb, behalve de vishapjes. Dat vond ik een beetje riskant, maar de rest was allemaal heerlijk. Als we eindelijk in Manakara aankomen moeten we nog een heel eind over de rails lopen om het station te bereiken. En dat in het stikdonker, zodat je bijna je nek breekt over alle obstakels… Manakara is enkel om te overnachten, morgen gaan we meteen door naar Ramonafana. De treinreis was een doel op zich, maar wel een fantastisch doel.