Ik wilde zojuist mijn laatste blog plaatsen, maar dit blijkt al niet meer mogelijk. Aangezien het verhaal al geschreven is, deel ik het met jullie via deze manier. Straks volgt nog een tweede foto met hetzelfde verhaal. Deze foto is een scan van een negatief.

Het is een meisje!

Ik neem jullie even mee naar 2001 – een voor mij memorabel jaar, omdat ik toen voor het eerst een analoge spiegelreflexcamera heb gekocht. Iedereen kent wel zo’n moment van puur hebberigheidsgevoel (of noem het vergulde trots) ten aanzien van iets wat je al heel lang wilde hebben, maar wat telkens werd uitgesteld. Mijn vriend had dat op 7-jarige leeftijd met zijn voetbalschoenen (zo geëtaleerd in zijn kamer, dat hij er direct naar kon kijken als hij wakker werd), mijn buurman heeft het met zijn auto en ik had dat, toen ik op 28-jarige leeftijd mijn eerste echte fotocamera kocht. Na de zoveelste reis waarbij je het onderwerp met een vergrootglas moest zoeken op de foto, die genomen was met een compactcamera van de benzinepunten, was het er dan toch eindelijk van gekomen. Miranda had eindelijk wat ze wilde en ging ermee op pad naar Zuid-Afrika!
Zo geschiedde dat ik in december 2001 met deze camera aankwam in Lesotho – destijds nog met een groepsreis/kampeerreis. We zouden een 3-daagse trekking gaan maken met pony’s, maar onherbergzaam en guur als Lesotho kan zijn, hielp het weer niet mee. De pony’s hadden geen trek in een lange rit door onweer met toeristen op de rug en bokten er lustig op los. Als snel keerden we terug naar de camping bij het dorpje Malealea. De volgende dag was het weer wat opgeklaard en besloten we – vergezeld door een lokale gids – een wandeling te maken in een werkelijk fantastisch mooie omgeving. Daarmee moesten we een kloof doorsteken en een rivier doorwaden…..allemaal niet zo’n probleem, zei het niet dat er een beetje veel water in de rivier stond. We moesten zwemmen om het hoofd boven water te houden. Maar hoe doe ik dat dan met mijn rugzak, waar mijn net geboren spiegelreflexbaby in zat? De gids keek wat moeilijk (lees: je zag in zijn grote ogen al de kans op falen), maar gaf aan dat hij de steile rotswand wel zou opklimmen langs de rivier om de tassen via een omweg veilig te stellen. Hij was de klim al gestart met een tas op zijn rug en mijn tas in de hand en voor ik het wist zag ik mijn tas door de lucht vliegen en kon ik ‘m nog in een reflex opvangen. Oké, dit was geen optie en terug via dezelfde route, daar had de groep ook niet zo’n trek in, gezien de lengte van de trip. Maar gelukkig hadden we Henk. Henk was naar schatting 200 cm schoon aan de haak en heeft het traject 2 keer gelopen om precies te weten op welke stenen hij moest gaan staan om niet kopje onder te gaan. Henk de verlosser heeft één voor één onze tassen veilig gesteld. Nadat we de kloof waren uitgeklommen zagen we een rondaveltje staan en daar komen we na een hele lange aanloop bij de kern van mijn verhaal.
We zaten voor het hutje even uit te puffen toen een schattig klein jongetje mijn kant op kwam lopen en ik aarzelde natuurlijk geen moment. Mijn eerste portret met mijn nieuwe camera was een feit. We zitten hier in een tijd waarin terugkijken geen optie was, maar ik verheugde me nu al op het moment om de foto’s op te halen bij de ontwikkelshop.
Dat moment kwam twee weken later en nog geen week daarna hing er mooi portret bij ons boven de bank. Jarenlang heeft het daar gehangen en in 2009 besloten we terug te keren naar Zuid-Afrika. Inmiddels reisden we al een aantal jaren individueel en ongeorganiseerd en het leek ons heel tof om nog een keer terug te keren naar Lesotho. In de tussentijd hadden we bij de bestemmingen die we hadden bezocht ook vaak foto’s nagestuurd als we de kans groot inschatten dat deze op de juiste plek van bestemming aan zouden komen, maar bij deze foto hebben we dat nooit gedaan – het hutje stond immers ‘in the middle of nowhere’ en we hadden geen enkel aanknopingspunt. Voor we vertrokken besloot ik nog wel snel twee vergrotingen te laten maken van de foto’s die ik had gemaakt….. je weet maar nooit.
Toen we opnieuw aankwamen in Lesotho heb ik de foto’s van het jongetje laten zien aan de eigenaar van de camping bij Malealea en hij wist direct om wie het ging…….en de titel van dit stuk laat het al raden: het bleek geen jongetje, maar een meisje dat ik had gefotografeerd! En dit meisje woonde 8 jaar later nog steeds op dezelfde prachtige plek!
Zonder aarzeling zijn de volgende dag met een gids op pad gegaan. Opnieuw moesten we de kloof door (dit keer met veel minder water in de rivier) en toen we na een klim boven kwamen, kwam er een meisje op ons afgerend. Ik zou haar in eerste instantie niet herkend hebben, maar haar voeten verraden toch echt dat dit hetzelfde meisje is, dat ik destijds als jongetje heb gebombardeerd. We hebben haar de foto’s overhandigd, die nu een mooi plekje hebben gekregen in de rondavel en uiteraard heb ik ook weer nieuwe foto’s gemaakt die we deze keer via de gids van Malealea af hebben laten geven. Ik blijf het heel bijzonder vinden dat de onbekende die jarenlang bij ons boven de bank heeft gehangen opnieuw een gezicht heeft gekregen.