Omovallei

Naar de Dassanech

pensionado was hier op 2010-12-15 Gepost op: 2011-12-01 7 reacties.

Vandaag gaan we naar de Dassanech stam, vertelde onze chauffeur Solomon na het ontbijt in de aardige Buska Lodge bij Turmi.
Is dat ver?
Nee dat valt mee, maar u moet wel uw paspoorten meenemen.
Maar we blijven toch in Ethiopië?
Ja, maar we gaan naar de westoever van de Omo rivier en dan zouden we naar Kenia kunnen rijden. Bij gebrek aan een grenspost ter plaatse moeten wij ons in Omorate registreren.

Omorate bleek 72 km ten zuidwesten van Turmi te liggen. Omdat de weg in redelijke conditie verkeerde, zou de rit minder dan 2 uur duren. Het landschap was eentonig met lage struiken en wat doornige accaciabomen, het type savanne waarop in Kenia vele tientallen dieren te zien zouden zijn. Maar hier bestond het enige wild waar we op getrakteerd werden uit een groep opgeschrikte gierparelhoenders. Toch bijzonder, want deze soort kenden wij nog niet.

Naarmate we Omorate naderden, werd het warmer omdat we in de Omo vallei afdaalden. Deze stoffige plaats in een uithoek van het enorme land had niets traditioneels. Er hing een sfeer van lamlendigheid en hitte. Straten ontbraken, her en der stonden wat moderne stenen gebouwen en barakken. Bij een ervan stopten we. In de galerij voor de ingang lag een man te slapen. Binnen keek een ambtenaar in kaki tenue vermoeid op. Solomon legde uit wat ons reisdoel was en we gaven onze paspoorten. Die werden aandachtig bekeken en vergeleken met onze gezichten. Zuchtend werd een boek tevoorschijn gehaald waarin onze gegevens moesten worden genoteerd.
Uit welk land komt U?
Waar staat dat in uw paspoort?
Het was duidelijk dat dit geen routinematige klus was. De beambte keek opgelucht toen ik aanbood om onze gegevens zelf in het boek te noteren.

We reden naar de oever van de behoorlijk brede Omo rivier. Het bruine water stroomde traag in de richting van Lake Turkana in Kenia. Toen wij uitgestapt waren, zagen we pas hoe hoog de oevers in deze tijd van het jaar waren. En de tamelijk glibberige wand liep vrij steil omlaag naar het water. Iets verderop lag een bootje met buitenboordmotor dat er redelijk betrouwbaar uitzag.
Dat is zeker onze boot? vroeg ik aan Solomon.
O nee, die boot vaart al geruime tijd niet meer. Wij nemen een traditionele boot.
We hadden ons al bezorgd afgevraagd hoe we zonder valpartijen bij het water zouden komen, maar toen we de uitgeholde boomstam zagen naderen waarmee we de oversteek gingen maken, sloeg de paniek toch lichtelijk toe. Solomon vond het allemaal geen probleem, als we de Dassanech wilden zien, dan moesten we toch echt naar de andere kant van de rivier. Hij had er intussen een jongen bij geroepen. Met mijn vrouw tussen zich in zochten ze voetje voor voetje steun in de rivierwand en daalden langzaam naar het water af. Ik probeerde het op eigen houtje, maar moest vaak om hulp vragen als ik naar beneden dreigde te glijden.

De eerste hindernis was genomen, maar hoe kwamen we droog in dat onstabiele, smalle geval? De behulpzaamheid van de stuurman en de jongen kende geen grenzen. Ze hielden de boomstamkano vast en reikten mijn vrouw de hand toen deze via enkele grote stenen instapte. De jongen trok zelfs zijn T-shirt uit en legde dat als zitplaats op de vuile, oneffen bodem. Solomon ging tegenover mijn vrouw zitten en ik stapte als laatste met veel gewiebel in. Toen de stuurman eenmaal van de kant af begon te bomen, bleek dat ik vooraan zat. De jongen die ons zo goed geholpen had, was in het water gesprongen en begon met grote slagen naar de overkant te zwemmen! Dat was een behoorlijke afstand. Kennelijk was de rivier ondiep, want er kon steeds geboomd worden. Wel liep de vaarroute niet in een rechte lijn. Een paar honderd meter stroomopwaarts was een hoge brug te zien waarover vroeger het verkeer ging, maar die er al meerdere jaren half ingestort bijstond. Wat een avontuur; maar goed dat we alles niet van tevoren wisten!

Eenmaal veilig op de andere oever beland, kwam de nog van het water druipende jongen naar ons toe om ons omhoog te helpen. Boven stonden we meteen aan de rand van een nederzetting van de Dassanech. De versieringen van deze interessante stam waren zó bijzonder dat we de spannende overtocht snel vergeten waren. De Dassanech staan bekend om hun creativiteit bij het bedenken van opsmuk. Een jong meisje droeg een hoofddeksel dat met tientallen kroonkurken en patroonhulzen versierd was.
Langs aanplant van maïs liepen we naar de koepelvormige hutten die met stukken golfplaat, boomschors en karton waren bedekt. Al gauw verschenen er meerdere vrouwen met de meest fascinerende versieringen in het haar die - behalve uit kroonkurken en patroonhulzen - ook uit horlogebandjes, sleutels, deksels van blikjes, plastic doppen en veren bestonden. Zij hadden katoenen doeken omgeslagen waarover de huid van een langharige geit hing. Door een gaatje in hun kin stak een veer of een stokje. Het bovenlijf van de jongere vrouwen was naakt. Zij droegen rijen halskettingen en een gekleurde band van kralen in het haar. Natuurlijk wilden ze poseren, want daarvoor ontvangen ze een paar Birr. Het meest aandoenlijk waren twee bejaarde vrouwen die zich niet opdrongen, maar bescheiden voor hun hut bleven staan.
We bekeken de armzalige hutten van binnen. Op de bodem lagen koeienhuiden en er hingen enkele kalebassen, verder was het er leeg. Ondertussen vertelde de jongen over de achtergrond en tradities van de Dassanech die tot aan Lake Turkana wonen. Zij trokken oorspronkelijk als nomaden rond, maar konden zich later dankzij landbouw en visserij langs de oever van de Omo rivier vestigen.
In de schaduw van het brede bladerdak van een grote boom zat de dorpsoverste die aan zijn hoed te herkennen was. Toen hij ons zag naderen, sloeg hij snel een doek over zijn benige, naakte lichaam. Bewust van zijn positie, gedroeg hij zich met waardigheid toen wij aan hem werden voorgesteld.

Te gauw moesten wij afscheid nemen. Even hadden we in een ver verleden mogen kijken.

Foto's bij dit blog

In het hete, stoffige plaatsje Omorate

Actieve beambte in de grenspost van Omorate

De hoge oever van de Omo rivier met onze boomstamkano

Midden op de Omo rivier met de zwemmende jongen en klein in de verte de onbruikbare brug

Reisaanbieding - Jambo Safari Club

Familieavontuur Tanzania en strand

15 dagen vanaf € 2089
Bekijk aanbieding EXCL. VLUCHT | indiv. reis

Andere blogs van pensionado

Zaterdagmarkt in Otavalo in april 1968

Een van de hoogtepunten tijdens mijn reis door het in 1968 nog vrijwel onbekende Ecuador was een bezoek aan de zaterdagmarkt van Otavalo. Om daar te komen reed ik vanuit de hoofdstad Quito via de toen... Lees meer

Ecuador • Noord Sierra

Live op Zambezi FM Radio in Livingstone !

We waren nauwelijks door Richard Chanter, de eigenaar van de aardige Chanters Lodge in Livingstone, van het vliegveld opgehaald of hij deelde mee dat hij op zondagavond graag met ons naar de radiostud... Lees meer

Zambia • Zuid Zambia

Onvergetelijke avond in Lalibela

Het nachtleven in Ethiopië kan nu niet bepaald spannend worden genoemd. Zelfs het centrum van de hoofdstad Addis Abeba maakt ’s avonds een donkere, verlaten indruk. Wij waren des te meer verrast toe... Lees meer

Ethiopië • Lalibela

Alle blogs van pensionado

7 reactie(s) bij "Naar de Dassanech"

Mooi verhaal Rein, Ethiopië staat hoog op mijn lijst, fotografisch gezien volgens mij een Walhalla. Ik heb alleen enige twijfel gezien de verhalen (ook in de laatste Columbus) over de opdringerigheid van de vele stamleden en gerichtheid op zoveel mogelijk Birr binnen halen. Is dit naar jullie ervaring hinderlijk geweest?
Door johan ensing • geplaatst op 2013-05-21 16:05:38
Wat een prachtige belevenissen. Die neemt niemand je meer af. En ja, soms moet je even doorbijten om het doel te bereiken. In Myanmar moesten we de boot op, over een plank van 25 cm breed, die 6 meter voor ons uit naar beneden ging. Even slikken!! Gelukkig zijn er altijd behulpzame mensen. Levendig en goed beschreven!
Door Lione Kolsteren • geplaatst op 2011-12-05 19:55:41
Ik ben het helemaal met Corrie eens! Dit soort belevenissen blijft je hele leven bij en deze en gene zou er graag bij zijn geweest. Goed verwoord!
Door Cobinho • geplaatst op 2011-12-05 17:20:16
Wat een avontuur. Echt weg van de gebaande paden. Mooie illustratieve foto's erbij, top!
Door corriedewinter • geplaatst op 2011-12-05 11:02:50
Haha, stel je voor dat die beambte moe zou worden van die ene toerist! Leuk verhaal en mooi om mee te maken. Die schuine wand op de foto is idd niet heel handig om vanaf te lopen en het bootje (what's in a name?) lijkt wel een uitgeholde sigaar... :-)
Door EvanderHel • geplaatst op 2011-12-03 21:05:47
Wat een avontuur Rein! Heb genoten van je levendige beschrijving en dan die actieve ambtenaren..
Door pkoelewijn • geplaatst op 2011-12-01 22:33:06
Als ik je blog lees kan ik de beelden er zo bij bedenken. Mooi met veel details beschreven. Groet, Erik
Door ejbaaijens • geplaatst op 2011-12-01 21:59:55