Het is al laat in de namiddag, toch blijft het zinderend heet.
De zon staat hoog en schijnt onverbiddelijk verder.

Ik ben in Dallol, een klein plaatsje in de Danakil in Ethiopië.
Dit is één van de heetste plaatsten op aarde (naar mijn gevoel alleszins) en ik ben blij dat ik van de omgeving kan genieten vanuit de schaduw in mijn strooien hut.

Als de zon langzaam ondergaat, waag ik me buiten. Het laatste licht valt op het mooie, desolate landschap en zorgt voor een prachtig spektakel.
Enkele jongeren wandelen over de verlaten weg naar hun hut.
De ganse dag hebben ze zout uitgekapt. Daar staat deze regio voor bekend.

Ik slaap buiten deze nacht. Een prachtige sterrenhemel en wat opvliegend zand houdenme gezelschap.
De volgende ochtend ga ik vroeg uit de veren. Samen met de rangers ga ik verder de Danakil in.
Onderweg passeren we een lange karavaan op weg naar de zoutvlaktes.

De natuur is hier mooi. Mooi, maar hard en …. Giftig. Buiten kamelen en ezels zie je hier nauwelijks dieren. Zij vinden hier water noch voedsel.
Ik kijk mijn ogen uit en mijn fototoestel weet van geen ophouden. Alles wil ik op foto.
Mijn reis door Ethiopië heeft een erg diepe indruk achtergelaten.
In het bijzonder deze ongelooflijk knappe tocht door de Danakil.