Ecuador - Het land van de zon
Niet overal rond de evenaar is het warm. Op 2785 meter hoogte in de Andes is het zelfs behoorlijk koud. Zó koud, dat je hier niet stil wilt komen te staan met de auto. Gelukkig zien we 100 meter verder een benzinestation. Maar of die zal helpen blijft in Ecuador de vraag...
Tekst: Matthijs de Groot, Fotografie: Louise ten Have
Het land van de zon
Dat we het misschien niet zouden halen wisten we. Wat we ook wisten
is dat we niet veel andere opties hadden. Hier in het hooggebergte
van Ecuador,
op 2785 meter hoogte, staan we dan. Stil, wel te verstaan. En het
is geen goede plek om stil te staan. Deze bergen om ons heen, ook
wel de Andes of Sierra ge noemd, herbergen etnische stammen,
indígenas zoals de kleur rijke locals hier worden genoemd. Elke cen
ti meter van het groen van de bergen, vaak tot helemaal bovenaan de
steile toppen, wordt benut om iets op te verbouwen. Het land
verdeeld in vakken, ziet eruit als een prachtig grafi sch
vormgegeven lappendeken. De inwoners met hun poncho’s steken
ertegen af als op vallende rode stippen.
Maar het zijn niet de locals die deel uitmaken van ons probleem. We
staan met de auto stil bij een benzinestation. Een aardig lachende
bergvrouw met rode poncho vertelt ons dat zij net de allerlaatste
benzine in haar met schapen beladen pick-up heeft getankt. Ik vraag
me af hoe nou in godsnaam een tankstation, op deze plek, leeg kan
zijn? Of liever: leeg mag zijn. Ik kijk de pompeigenaar aan en
vraag of hij niet nog ergens een litertje heeft. Hij steekt zijn
hoofd schamper lachend door het autoraam en zegt niets meer te
hebben. Kijkend op onze benzinemeter laat hij een lange oooeei
horen, waardoor ik hem zo mogelijk nog kwader aankijk. Maar samen
met de man tellen we de kilometers op de routekaart naar het
eerstvolgende benzinestation. Het zijn er veel. 71 lange
kilometers. Leunend op onze auto wijst de pompeigenaar omhoog. ‘You
go up for ten minutes and then you go down, only down’. We kijken
de man aan en hoewel we inderdaad van het hoogland naar de
laaggelegen kust rijden, geloven we hem amper. Veel keus hebben we
echter niet. Ik start de auto. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik
de man en de schapenvrouw uitbundig zwaaien.
Klik om te kijken of de papieren
editie of
de digitale
editie nog
beschikbaar is.
