Bloedheet en kurkdroog. Zweetdruppeltjes vormen sporen op mijn gezicht, ik lik over mijn lippen en proef het zout.
Ik sta in de Atacama woestijn in Chili, een uniek gebied, meedogenloos en met plekken waar geen leven is vastgesteld. Nog geen bacterie. Helemaal niks.
Een eindeloos landschap met bakken zand, waar de wind al eeuwenlang vrij spel heeft.